ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ-ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΡ. ΖΕΡΙΤΗΣ

ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ

Νικόλαος Χρήστου Ζερίτης

         Γεννήθηκα το 1931 στο χωριό Καμάρες  Λεονταρίου Μεγαλοπόλεως. Την ίδια χρονιά ο πατέρας μου ο Χρήστος  πούλησε όλα τα περιουσιακά  που είχε στο χωριό και ήρθαμε όλοι για εγκατάσταση στη Καλαμάτα. Στην περιοχή Καλύβια αγόρασε σπίτι και μέναμε εκεί.

           Ο πατέρας μου υποδηματοποιός και αυτός είχε μάθει τη τέχνη σε κάποιον Τζαμουράνη στο Καμποχώρι.  Νοίκιασε μαγαζί δίπλα στο φούρνο του Παπαδάκου στην οδό Αθηνών. Ήταν ιδιοκτησία του Κρέπη του μπακάλη.

  Φωτογραφία το 1935 (δίπλα από μπακάλικο του Κρέπη).

Από αριστερά : Ο πατέρας μου Χρήστος Νικ.. Ζερίτης (1894-1976), Εγώ ο Νικόλαος Χρ. Ζερίτης, ο αδελφός μου Αναστάσιος Χρ. Ζερίτης (1923-1944) .

           Από το 1931 που το άνοιξε μάθαμε τη τέχνη εγώ και όλα μου τα αδέρφια δηλ. ο Τάσος  ο Γιώργος, ο Θανάσης και ο Νικήτας που τώρα είναι όλοι στον Καναδά. Όσο ήμουνα μικρός δούλευα στο μαγαζί, αλλά επειδή ήμουν ατίθασος ο πατέρας μου με έστειλε και συνέχισα τη δουλειά σε άλλους μαστόρους. Πρώτοι μου μαστόροι ήταν ο Αναστάσιος Φυλακτίδης, που μου βάφτισε και το γιό μου το Χρήστο, και ο Νικόλαος Ζουναρόπουλος ή Μανέστρας που είχαν μαγαζί στην οδό Είρας απέναντι από τον Αθανασούλια.  Σε αυτούς πήγα το 1945. Το 1948 είχα τελειώσει την εκπαίδευση και πήγα στρατιώτης. Το 1950 που απολύθηκα πήγα στην Αθήνα και δούλεψα σε τσαγκάρικο. Το 1952 γύρισα στη Καλαμάτα και άνοιξα δικό μου μαγαζί στην οδό Αθηνών 46 σε κτήριο του Κώστα Καρμοίρη.

         Όταν δούλευα στου πατέρα μου μικρός θυμάμαι τα παιδιά της Ράχης που μαλώνανε ποίος να πάρει πρώτος νερό από το πηγάδι της Κρέπαινας. Θυμάμαι εκεί γύρω τα καφενεία, τα μαγαζιά, τους γειτότους. Όλοι μας υποστηρίζανε….      Στη κατοχή φύγαμε με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου το Γιώργο για τα Καμαρέικα χωριά να δουλέψουμε και να ζήσουμε. Γυρίζαμε ποδαράτο τα χωριά εκεί Καμάρα, Πάνω και Κάτω Γιαννέικα, Τουρκολέκα, Ποταμιά, Μπούρα, Σπανέικα, Πετρίνα κ.α. Φτιάχναμε από τσαρούχια μέχρι αρβύλες. Φτιάχναμε και σόλες μερικές φορές από κλεμμένα λάστιχα Ιταλών και Γερμανών…………πριν τελειώσει η       Κατοχή η υπόλοιπη οικογένεια ήρθε στη Καλαμάτα κι εγώ με τον πατέρα μου έμεινα στα χωριά. Δουλεύαμε με είδος δηλαδή ένα ζευγάρι σόλες  κόστιζε ένα κιλό κριθάρι ή σιτάρι ή αραποσίτι. Όταν συγκέντρωνα ένα σακούλι το έβαζα στη πλάτη μου και το έφερνα στη Καλαμάτα από το βουνό. Σήμερα που σκέπτομαι τη διαδρομή  από τα ορεινά μονοπάτια Σπανέικα, Καμάρα, Γιαννέικα, Γούπατα, Άκοβο, Πολιανή στο νταμάρι του Κάρτσωνα απάνω, Κουταλά και Καλαμάτα απορώ πως έζησα, ένα παιδάκι 10-11 χρονώ, να κάνω αυτή τη διαδρομή μιά φορά τη βδομάδα…………Ο μάστρο Φυλακτίδης και ο μαστρο Ζουναρόπουλος μου μάθανε τη τέχνη καλά γιατί ήτανε και αυτοί πολύ καλοί μαστόροι. Μαθαίνανε και άλλα παιδιά τη τέχνη. Θυμάμαι τον Αγάπιο, ένα Ξυλά και έναν Μανουδάκη Τότε είχε πολλές δουλειές και καθόμαστε μέχρι αργά το βράδυ……….. Υλικά προμηθευόμαστε από τα δερματοπωλεία της Καλαμάτας. Σχεδόν όλα ήτανε γύρω από του Αγ. Αποστόλους. Ήταν οι Σταυρόπουλος Βασίλειος, Χριστόπουλος Παναγιώτης, Παπανικολάου Δημήτριος, Τσάκωνας Διονύσιος κ.α Στην Αριστομένους ήταν οι Φάνης Αθανασόπουλος και Αλέκος Συνοδινός……….Τότε υπήρχαν και πολλά ταμπάκικα γύρω από την περιοχή της Ανάληψης, στην παραλία. Θάταν 8-10 εργαστήρια. Φτιάχνανε ωραία δέρματα  από μοσχάρια, κατσίκια, αρνιά. Θυμάμαι του Χρυσού το ταμπάκικο το οποίο υπάρχει ακόμη……..Στην Αθήνα δούλεψα 2 χρόνια σε συνεταιρισμό τσαγκαράδων που λεγόταν «Πρόοδος» στις οδούς Αιόλου και Αδριανού στη Πλάκα……..εμένα η ειδικότητά μου στη κατασκευή παπουτσιών ήταν «αντρικάς» δηλαδή ειδικότητα στο αντρικό παπούτσι. Υπήρχαν και οι «γυναικάδες» αυτοί δηλαδή που είχαν ειδικότητα στο γυναικείο. Αυτό ήθελε περισσότερη κομψότητα και ήτανε μαγκιόρα τέχνη……το 1952 που γύρισα στη Καλαμάτα και άνοιξα το μαγαζί μου θα ήτανε ίσαμε  50 τσαγκαράδες στη πόλη. Τότε εκεί στη περιοχή μου ήτανε αρκετοί. Θυμάμαι τους Γιούργα Νικόλαο, αδελφούς Μανωλόπουλους, Νικολαίδη Στέλιο, Γεωργανά Θεόδωρο, Μελιτσιώτη Δημήτριο και Λαπιώτη Γεώργιο. Υπήρχε αγάπη μεταξύ μας και δεν φθονούσε ο ένας τον άλλο γιατί όλοι είχαμε δουλειές. Δεν κάναμε βέβαια και παρέα αλλά δεν είχαμε και προσωπικά……….τότε οι τσαγκαράδες άμα χρειαζόντουσαν καλαπόδια δανειζόμασταν μεταξύ μας γιατί δεν είχαμε όλα τα νούμερα αλλά ούτε και όλα τα εργαλεία που θέλαμε. Τα καλά καλαπόδια ήτανε τα γαλλικά σε σχέδια και σε καλούπια………το μαγαζί που άνοιξα ήταν 200 μέτρα από αυτό του πατέρα μου. Δουλειά απέκτησα αμέσως. Είχα και προσωπικό. Κατά καιρούς είχα τους καλφάδες Μπάμπη Κοκκινογούλη και τον Στέλιο Νικολαίδη. Επίσης είχα και πιτσιρικάδες κατά διαστήματα, αλλά μόνιμος ήταν ένας ο Βασίλης ο Ρουμπόγλου ο οποίος έμεινε μέχρι το 1980 περίπου. Ωράριο και λοιπά τότε δεν είχαμε. όποτε κουραζόμασταν σταματάγαμε. Τις περισσότερες φορές δεν τρώγαμε τα μεσημέρια για να μην καθυστερούμε. Η δουλειά τότε ήτανε μοιρασμένη σε καινούργια, σε επιδιορθώσεις, σε γυαλίσματα και σε αλλαγές χρωμάτων. Αλλαγές τότε είχαμε πολλές από τον Οκτώβριο και μετά την παρέλαση, από άσπρα σε μαύρα. Το αντίθετο ήταν το Μάρτιο μετά την παρέλαση, από μαύρα σε άσπρα. Μιλάμε για 1000 ζευγάρια περίπου κάθε σεζόν. Το στιλβωτήριο είχε πολλή  δουλειά  και καθημερινά, μα κυρίως Σάββατο απόγευμα και τις Κυριακές. Ο κόσμος ουρά περίμενε για να γυαλιστεί. Τότε δεν είχανε τα  γυαλιστικά στο σπίτι . Ούτε βέβαια τις σημερινές αηδίες που στο τάκα—τάκα γυαλίζεις και «καταστρέφεις» το δέρμα του παπουτσιού. Το παπούτσι ακόμη και σήμερα για να έχει καλό γυάλισμα θέλει τα κατάλληλα υλικά, υπομονή και τέχνη…………….. Τις Κυριακάδες ανοίγαμε νύχτα για να γυαλιστούν να πάνε στην εκκλησία. Οι έξυπνοι γυαλιζόντουσαν και τον χειμώνα για να γλιστράει το νερό και να μην βρέχονται τα παπούτσια.

         Τα πρώτα χρόνια έμενα στο πατρικό μου σπίτι στα Καλύβια. Μετά αρραβωνιάστηκα την Αθηνά Κατσαρέα από την Πολιάνα της Μάνης και όταν τη στεφανώθηκα το 1955 έφτιαξα σπίτι στο συνοικισμό της Αγ.Τριάδος. Απέκτησα δύο παιδιά τον Χρήστο το 1956 και τον Βαγγέλη το 1959.

         Σωματείο Τσαγκαράδων υπήρχε πάντα. Ήμουνα γραμμένος. Τότε είχαμε σοβαρά προβλήματα με τα μαγαζιά-βιοτεχνίες που δούλευαν οι κάλφες και δεν τους πληρώνανε το Σάββατο. Τους είχανε πάντα στο «έναντι». Δεν τους κολλάγανε και όλα τα ένσημα. Υπήρχαν πάντα γκρίνιες του σωματείου με τους μαγαζάτορες  που φτιάχνανε παπούτσια, σαν βιοτεχνίες,  και είχανε 3-5 καλφάδες ο καθένας. Γκρινιάζανε  με το Χαλούλο, τον Περρέα, τον Παπαδόπουλο, το Λαφαζάνο. Οι γκρίνιες δεν ήτανε μόνο για το «έναντι», αλλά ζητούσαν και αύξηση στο καλφαλίκι δηλ. παραπάνω αμοιβή στο ζευγάρι. Τα αφεντικά δύσκολα υποχωρούσαν. Βέβαια οι τσαγκαράδες ήτανε το 85% αριστεροί, κυρίως από αγανάκτηση γιατί δουλεύανε και πεινάγανε, και τι δουλειά ε;;; ανθυγιεινή 100%. Η δουλειά μας ήτανε φτωχή, εκείνοι που δουλεύανε στα εργατικά  τη Δευτέρα δεν είχανε μεροκάματο (από εκεί βγήκε η λέξη τσαγκαροδευτέρα), ζήταγες μπροστάντζα δε σου δίνανε, το Σάββατο δε σου πλήρωναν όλη τη δουλειά σου, και έτσι όλη η αγανάκτηση σε αγρίευε. Σχεδόν όλοι οι τσαγκαράδες ήτανε ήσυχοι άνθρωποι και νοικοκυρέοι, αλλά άμα ζήταγες κάτι παραπάνω σε λέγανε «κομμουνιστή»………………..Εγώ εφάρμοζα το «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Γιατί άμα ξεσυνεριζόσουνα τότε τον πελάτη θα έπρεπε τουλάχιστον δύο την ημέρα να τους πετάω κλωτσές έξω…………. Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν πολλοί ιδιότροποι πελάτες. Ορισμένες παραξενιές ήταν άνευ προηγουμένου. Ιδιοτροπούσαν με σκοπό να πληρώσουν λιγότερα, να προσεχτούν περισσότερο κλπ Κάποιοι άλλοι τους έφτιαχνες ένα ζευγάρι καινούργια παπούτσια και ερχόντουσαν μετά από ένα χρόνο και σου λέγανε  «ρε μάστορα δε πάνε δυο μήνες που τάφτιαξες και δες χαλάσανε οι σόλες» , ενώ κάποιοι άλλοι που τους έκανες αλλαγή στο χρώμα ερχόντουσαν και σου λέγανε «κοίτα ρε μάστορα έφυγε το χρώμα» κι ας είχανε οργώσει όλα τα χωράφια στα Καλύβια………... Τις δουλειές τις φτιάχναμε πολύ καλά αλλά είπαμε ορισμένοι ήτανε τσικιρικιτζήδες και γκρινιάρηδες.

         Όταν βγήκε το πλαστικό, δηλαδή λαστιχένια σόλα, μετά το 1965, δεν χαλάγανε εύκολα τα παπούτσια. Οι δουλειές λιγοστέψανε. Μετά η δουλειά έγινε βιομηχανική. Άμα μας λέγανε παλιά ότι τα παπούτσια θα τα έφτιαχνε μηχανή, θα γελάγαμε. Έγινε και αυτό. Για να φτιάξουμε ένα ζευγάρι αντρικά θέλαμε μια μέρα και τώρα σε μια μέρα φτιάχνουν 40-50 ζευγάρια, ίσως και παραπάνω. Το κόστος λιγότερο, τα παπούτσια φτηνότερα, δεν χαλάνε εύκολα. Οι δουλειές λίγες, οι παλιοί τσαγκαράδες χάθηκαν, οι νέοι δεν πάνε να μάθουν τη τέχνη. Μέχρι το 1980 περίπου υπήρχαν μαστόροι που έφτιαχναν χειροποίητα παπούτσια, όπως ο Αλέκος ο Νικολετάκης…………..τώρα έχει έρθει το τέλος αν και τα τελευταία 3 χρόνια δύο νέα παιδιά ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τη τέχνη, για επιδιορθώσεις μόνο, και τους έδειξα ό,τι μπορούσα. Και ο Λεωνίδας ο Βουτέλης  και ο Γιώργος ο Κάτσος έχουνε μαγαζιά και δουλεύουνε……………εγώ κρατάω το μαγαζί μου από αγάπη για το επάγγελμα και από σεβασμό στη πελατεία μου που τόσα χρόνια με προτιμάει, γιατί εκεί που βρίσκεται το μαγαζί μου είναι φτωχογειτονιά και οι άνθρωποι τα πράγματά τους τα προσέχουν και τα φροντίζουν……

(αποσπάσματα από τη βιογραφία του πατέρα μου Νικολάου Χρήστου Ζερίτη που μαγνητοφώνησα τον Μάιο του 2002. Με σεβασμό σε αυτά που λέει όπως και στις αντιλήψεις που έχει, παραδίδω το κείμενο αυτό στον κ. Σταύρο Καλυβιώτη για το περιοδικό «’Εκφραση». Ελπίζω και άλλα παιδιά, κυρίως όμως όσοι προέρχονται από βιοπαλαιστές γονείς, να καταγράψουν την ιστορία των γονιών τους, καθώς και τη φωνή τους, για να έχουν στο υπόλοιπο της ζωής τους τη γλυκιά ανάμνηση, αλλά και τον οδηγό για να πιστεύουμε σε μια Ελλάδα εντίμων, εργατικών και ολιγαρκών Ελλήνων).-

Χρήστος Νικολάου Ζερίτης

Καλαμάτα  5.8.2003