ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΕΫΜΠΕΚΙΚΟ

ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΕΫΜΠΕΚΙΚΟ

Μισός χορός μισή και η ψυχή μας,

κι απ’ τα τσιγάρα να’ ναι ομίχλη ο καπνός……

………Γιατί……

Ο  Ζεϋμπέκικος είναι χορός μοναχικός με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν θέλει να βλέπει κανέναν. Δικός του ο πόνος, ξέρει τον τρόπο να εκτονωθεί και δεν επιζητεί τον οίκτο. Δεν θέλει συνοδούς και παλαμάκια (ο πόνος και το πάθος του άλλου δεν αποθεώνονται). Κινείται σε μικρό χώρο (δεν απλώνει τη συμφορά του), άλλοτε λυγάει το κορμί (από το βάρος της θλίψης) και άλλοτε το ορθώνει (ο χορός τον στυλώνει, του αναπτερώνει το ηθικό). Πότε-πότε κλείνει τα μάτια (να μην βλέπει τίποτα,) την άλλη στιγμή τα μισανοίγει (να βεβαιωθεί ότι ζει). Μερικές φορές σηκώνει τα χέρια σαν φτερούγες (να πετάξει θέλει πάνω από τα ανθρώπινα προβλήματα), και άλλες στέκεται με τα χέρια ανοικτά (σαν σταυρωμένος). Στον αφανέρωτο πόνο του πέφτει κάτω με τα γόνατα και παίρνει ανάλιες (ζητάει βοήθεια από τη μάνα-γη), ισορροπεί ελάχιστα στο ένα πόδι (σε μια ισορροπία όλη του η ζωή), χτυπάει με την παλάμη του τη γη (ν’ ανοίξει  να μπει μέσα). Όταν κάνει στροφές-κύκλους, τις κάνει σχεδόν πάντα απ’ τ’ αριστερά (αντίθετα από τον αέναο  κύκλο της Γης, αντίθετα από τον καθωσπρεπισμό και τη Γήινη τάξη), και μόνο λίγες φορές απ’ τα δεξιά (σπάνια αποδέχεται και υπακούει στη νομοτέλεια). Κύκλους κάνει γύρω από τον εαυτό του (κρατάει τον πόνο και το πάθος μέσα και δεν το βγάζει έξω, δεν το εξωτερικεύει). Μερικές φορές οπισθοχωρεί με βήματα πίσω, μα σύντομα αλλάζει ρότα και πάει μπροστά (όπως στην καθημερινότητα πότε πάνω πότε κάτω, πότε πίσω πότε μπροστά). Αν κάποια στιγμή χτυπήσει τη φτέρνα του το κάνει για να βεβαιωθεί ότι ζει (ότι δεν έφαγε ακόμα το προθανάτιο βέλος και ότι εξακολουθεί να μένει άτρωτος και αθάνατος). Κάποτε, προτού σηκωθεί να χορέψει, χύνει λίγο από το κρασί του στη γη (σπονδή στις χθόνιες θεότητες αλλά και μήνυμα στους συγγενείς του Κάτω Κόσμου «πεθαίνω περιμένετέ με, ένα χορό ακόμα κι έρχομαι»). Κι όταν τελειώσει μένει εκεί, «στον τόπο». Δεν ξέρει αν πρέπει να συνεχίσει σαν άνθρωπος ή αν έγινε φασματικό όν.  Νιώθει μόνο ότι «τελετούργησε», ότι τα έκανε όλα με μία. Γιατί…………………………

                                …………..Σ’ ένα ζεϋμπέκικο πιασμένη η ζωή μας,

               ένα ζεϋμπέκικο ολόκληρο το βιός.