Δημήτρης Χειλάς. Ο φτεροπόδαρος αθλητής του Μεσσηνιακού

 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΕΙΛΑΣ

Ο ΦΤΕΡΟΠΟΔΑΡΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΟΥ

Κάνοντας μια συνολική εκτίμηση του αθλητικού δυναμικού του τμήματος Στίβου, από το 1888 μέχρι το 2018, εκτιμάται πως υπήρξαν περί τις 24.000 αθλητές και αθλήτριες που απέκτησαν δελτίο και πήραν μέρος σε επίσημους και ανεπίσημους αγώνες. Στο παραπάνω αριθμητικό συμπέρασμα μας οδηγούν οι καταγραφές μέσα από τα υπάρχοντα διασωθέντα δελτία στο Ιστορικό Αρχείο, μέσα από εφημερίδες της κάθε εποχής αλλά και από μνήμες Αθλητών και Αθλητριών για συναθλητές και συναθλήτριές τους.

Από το ιστορικό αρχείο του Μεσσηνιακού ξεπροβάλλουν σπουδαίες μορφές παλαιών αθλητών, εν ζωή σήμερα. Υπάρχει στο Μουσείο η φωτογραφία του σπρίντερ Δημήτρη Χειλά, να τερματίζει πρώτος σε αγώνα 100μ. βγάζοντας την κραυγή του νικητή, στο γήπεδο του Μεσσηνιακού με παλιά του μορφή.

1. Στο γήπεδο Μεσσηνιακού 1967. Στη φωτογραφία από τα Γ΄ Παπαφλέσσεια τερματίζω 1^ος. Στην άκρη δεξιά της φωτογραφίας ο αδελφός μου Θόδωρος παρακολουθεί τρέχοντας. (με μαύρο παντελόνι και κοντομάνικο πουκάμισο)

Αυτό ήταν έναυσμα να ζητήσουμε μια συνάντηση μαζί του, αφού την περίοδο του Νοεμβρίου 2023 βρέθηκε στην Καλαμάτα.

Συναντηθήκαμε μαζί του κάποιες φορές, μιλήσαμε και αντλήσαμε πληροφορίες βιογραφώντας έναν καλαματιανό αθλητή που υπήρξε σπουδαίος στην Ελλάδα και στην Γερμανία, στην χώρα που εγκαταστάθηκε επαγγελματικά και υπηρέτησε τον αθλητισμό και την ιδέα του ποικιλοτρόπως.

Σας τον παρουσιάζομε:

«Γεννήθηκα στα Γιαννιτσάνικα της Καλαμάτας στις 3/3/1949. Γονείς μου ήταν ο Παναγιώτης και η Ζαχαρούλα. Αδέλφια μου η Ευαγγελία, η Κωνσταντίνα, ο Ηλίας, ο Ιωάννης, ο Θεόδωρος και η Ειρήνη.

Έγκαιρα διαπίστωσα την κλίση μου στον αθλητισμό. Στο Δημοτικό σχολείο πρώτευα στο Άλμα εις Μήκος. Αργότερα στο Γυμνάσιο Παραλίας (σημ. γράφοντος : το Ημιγυμνάσιο-πριν το 1940- και αργότερα το Γυμνάσιο Παραλίας καλλιεργούσαν τον αθλητισμό και ανέδειξαν πολλούς γνωστούς αθλητές και αθλήτριες σε όλα τα αθλήματα)

Στο γήπεδο Μεσσηνιακού. Πριν την έναρξη σχολικών αγώνων κάναμε παρέλαση στο στίβο. Εδώ με το Γυμνάσιο Παραλίας, (στην 2^η σειρά μπροστά στην φωτό). Μπροστά μου ο Άρης Γαλανόπουλος, καλός αθλητής και σήμερα επιτυχημένος επιχειρηματίας. Από αθλητικά παπούτσια όμως!!!!!!!!!!!!!

ασχολήθηκα με το Άλμα εις Μήκος, το Άλμα εις Ύψος και τα 400μ. Ο γυμναστής μου Παρασκευόπουλος με έβαλε κάποια στιγμή το 1965 να κάνω το «λαγό» στον συμμαθητή μου Παπαδέα-πολύ καλό στα 100μ- και όχι μόνο τον ανταγωνίστηκα αλλά και τον νίκησα. Εκπροσώπησα το σχολείο μου στους Πανσχολικούς αγώνες και νίκησα άνετα στα 100μ. Έτσι διαπίστωσα πως το αγώνισμα των 100μ. μου ταίριαζε και προσάρμοσα εκεί την προπόνησή μου.

 Στο γήπεδο Μεσσηνιακού. Τερματίζω 1^ος. Πρόσθετο ενδιαφέρον έχουν και οι εικονιζόμενες εγκαταστάσεις του γηπέδου

Στον Μεσσηνιακό που γράφτηκα το 1966, ακολούθησα την μεθοδική πλέον προπόνησή μου και βρήκα Γυμναστές τους Διονύση Ρουμανά και Κώστα Δέδε, καθηγητές Φυσικής Αγωγής, στους οποίους και εγώ αλλά και χιλιάδες μαθητές οφείλουν πολλά που γυμνάστηκαν μαζί τους. Ως μέλος του τμήματος Στίβου του Μεσσηνιακού προετοιμάστηκα καλά για τα Γ΄ «Παπαφλέσσεια» του 1967 (τότε νίκησα τον Γιάννου της εθνικής Εφήβων)

 Γήπεδο Μεσσηνιακού. Ιούνιος 1968. Μπροστά από το παλαιό Γυμναστήριο δίνω τον όρκο του Αθλητή για λογαριασμό μου και όλους τους συμμετέχοντες. Διακρίνονται ακόμα ο μακαριστός Μητροπολίτης Χρυσόστομος, κρατικοί και στρατιωτικοί παράγοντες.

και αυτά του 1968, που χαρακτηρίστηκαν και ως «Δ΄ Παπαφλέσσεια» ενώ επίσημα λέγονταν Διανομαρχιακοί αγώνες. Σε αυτούς τους αγώνες πήρα μέρος στα 100μ. (1^ος με χρόνο 11,1΄), στα 200 και στα 4Χ100. Το κύπελλο που μας απονεμήθηκε στα 4Χ100, το είχα κρατήσει ως ενθύμιο, το δώρισα πρόσφατα για το Μουσείο του Μεσσηνιακού). Αμέσως μετά κλήθηκα στην Εθνική Ομάδα Εφήβων.

Ως μέλος της Εθνικής Ομάδος Εφήβων μετακινήθηκα στην Αθήνα το 1968 και εντάχθηκα στην προπονητική ομάδα του Ομοσπονδιακού προπονητή Μητροφάνη. Ουσιαστικά όμως προπονητής μου ήταν ο Νίκος Γεωργόπουλος διότι ο Μητροφάνης περισσότερο ασχολιόταν με την τότε πολιτική κατάσταση της δικτατορίας. Λίγο αργότερα μετακινήθηκα στην Ομάδα των Ανδρών και εκεί είχα προπονητή τον Williamson. To 1972 αποτελούσα στέλεχος της Β΄ Ομάδος στα 4Χ100 με προπονητή τον Gyula Antal, ο οποίος ήταν παράλληλα και προπονητής του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου. Η προετοιμασία των ομάδων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 στο Μόναχο, γινόταν στα στάδια Καυτατζογλείου και Καβάλας.

 Ένα αξιοσημείωτο είναι πως η Β΄ ομάδα στα 4Χ100 ήταν πολύ καλή και κάποια φορά είχε νικήσει σε προπονητική ημερίδα την Α΄ ομάδα κάνοντας και ρεκόρ εκείνης της χρονιάς του αγωνίσματος με 41,30΄. Για ιστορικούς λόγους σημειώνω πως την ομάδα Β΄ την αποτελούσαν οι Λιοτάκης, Λαζαρίδης, Χειλάς, Μήλιος, ενώ την Α΄ οι Παπαγεωργόπουλος, Μιχαηλίδης, Τομπαϊδης, Θεοδωράκης οι οποίοι και έτρεξαν σε εκείνο τον αγώνα σε 41,50΄.

Πριν φύγω από την Καλαμάτα για την Εθνική Ομάδα είχα πάρει μέρος σε δεκάδες αθλητικές εκδηλώσεις στην Καλαμάτα, στην Μεσσηνία και στην Πελοπόννησο. Τα τρία αυτά χρόνια γνώρισα πολλούς Μεσσήνιους αθλητές. Θυμάμαι πολύ καλά τους Σταμάτη Κουμανάκο, Μπάμπη Πετρουλάκη, Γιώργο Ρούμπο, Γιώργο Ψαρούλη, Θεόδωρο Τσάτουμα, Θύμιο Κοντέα, Δημήτρη Πουλόπουλο, Μάκη Κουλούρη, Βασιλαδιώτη, Γρηγόρη Βλάχο, Γιώργο Ζήση, Γιώργο Τσιμικλή, Γιώργο Καρέλια (της οικογένειας βιομηχάνων που πέθανε πολύ νέος), Στράτο Νικολούδη, Σπύρο Λουκά, Γιάννη Γκότση, Τάκη Ξυγκώρο, Αριστομένη Γαλανόπουλο, τον Παπαδημητρίου και τον Σπήλιο Ζαχαρόπουλο.

Από το 1969 μέχρι και το 1971, που πήγα φαντάρος, έκανα φροντιστήριο στην Αθήνα και προπονιόμουν.

Πήρα μέρος, ως στρατιώτης, σε πολλούς αγώνες αφού είχα επιλεγεί στην ομάδα του ΣΙΣΜ.

 Με την ομάδα Στίβου του ΣΙΣΜ. Είμαι στην 2^η σειρά δεξιά.

Οι καλύτερες αθλητικές στιγμές στην καριέρα μου ήταν α) στα Γ΄ Παπαφλέσσεια του 1967, β) οι αγώνες μπροστά σε 80.000 θεατές στο Παναθηναϊκό Καλλιμάρμαρο στάδιο στις 6/4/1968 λόγω της Ολυμπιακής Ημέρας και γ) το ρεκόρ που έκανα σε ημερίδα στην Φρανκφούρτη το 1977 με 10,6΄ όταν είχα ήδη μετακινηθεί στην Γερμανία. Βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείψω πως έχω συναγωνιστεί με αθλητές που είχαν παγκόσμιο κύρος, σαν τον Πιέτρο Μενέα που έτρεξα μαζί του σε αγώνα 200μ σε Meeting, όπως και τον Γερμανό Karl-Heinz Weisenseel, με τον οποίο ανήκαμε στον ίδιο γερμανικό σύλλογο, τον LG Frankfurt, και ο οποίος είχε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 200μ. κλειστού στίβου, πριν του το πάρει ο Μενέα.

Οι πιο αξιόλογες συμμετοχές μου στην Γερμανία ήταν : αγώνες στο κρατίδιο του Hessen, διασυλλογικό Νότιας Γερμανίας, Addidas Meeting με συμμετοχή των πρώτων των εθνών από όλες τις Ηπείρους και με συμμετοχή όλων των Γερμανών πρωταθλητών. Όμως η σπουδαιότερη εμφάνισή μου ήταν στο Meeting της πόλης Koblenz, στα 200μ. κόντρα στον Alberto Juantorena, αργότερα Ολυμπιονίκη και μετά υπουργό αθλητισμού της Κούβας. Σε όλες τις παραπάνω συμμετοχές μου σε τελικούς κατέκτησα από 2-4η θέση.

                                   Βραβεύομαι κρατώντας την σημαία του σχολείου μου

Στην Γερμανία βρέθηκα διότι μετά το Γυμνάσιο είχα δώσει εξετάσεις στην Ιατρική και αφού δεν πέρασα πήγα στον Στρατό και μετά έφυγα. Είχα έναν φίλο εκεί που σπούδαζε και με έπεισε πως θα μπορούσα να δουλεύω και να σπουδάζω. Πήγα το 1973, σπούδασα Φυσιοθεραπεία και έγινα επαγγελματίας στον Όφφεμπανχ, δεν σταμάτησα όμως ποτέ τον πρωταθλητισμό. Μετά τον Μεσσηνιακό μεταγράφηκα στην L.G. Frankfurt και με προπονούσε ο Κάρλ Σουκέ που ήταν και προπονητής ταχυτήτων στην Εθνική Γερμανίας. Εκεί έκανα και το ρεκόρ μου 10,6΄ το 1977.

Αργότερα, όταν σταμάτησα τον αθλητισμό, προσλήφθηκα ως φυσιοθεραπευτής-θεραπευτής αθλητικών τραυμάτων στην Εθνική Γερμανίας του Στίβου (της κεντρικής Γερμανίας). Απετέλεσα επίσης φυσιοθεραπευτής της ομάδος  Χάντ Μπόλ SG Dietzenbach της Α΄ εθνικής κατηγορίας.

Με  βάση αυτές τις δραστηριότητες ως φυσιοθεραπευτής ήρθαν για αποθεραπεία στο ιατρείο μου δεκάδες σπουδαίοι πρωταθλητές της Γερμανίας και από όλο τον κόσμο. Θυμάμαι πολύ καλά τον Άκι Μπούα και πολλούς από διάφορα αγωνίσματα.

Στην φωτογραφία αυτή ως Φυσιοθεραπευτής (2^ος από δεξιά, όρθιος) της ομάδος Χάντμπολ SG Dietzenbach, στην οποίαν αγωνίζονταν σπουδαίοι αθλητές από κεντροευρωπαϊκές χώρες.

Οι αναμνήσεις μου από την παρουσία μου στον Μεσσηνιακό, με την φανέλα του οποίου πήρα μέρος σε δεκάδες αγώνες, είναι πολύ καλές.

Η πρώτη μου φωτογραφία στον Μεσσηνιακό όταν γράφτηκα. Εικονίζονται οι δύο προπονητές μου Κώστας Δέδες και Διονύσης Ρουμανάς (αριστερά) και ο φύλακας Χρήστος Ξυπόλητος (δεξιά). Εμείς δημιουργήσαμε το τμήμα Στίβου του Μεσσηνιακού, της νεότερης γενιάς βέβαια.

Θυμάμαι πολύ καλά το παλαιό Γυμναστήριο που γκρεμίστηκε για να φτιαχτεί η βόρεια κερκίδα. Εκεί πέρναγα πολλές ώρες από την προπόνησή μου διότι είχε τα απαιτούμενα για προπόνηση ενδυνάμωσης.

                                        Πίσω μου εικονίζεται το εσωτερικό του παλαιού Γυμναστηρίου.

Θυμάμαι πολύ καλά τον Φύλακα Χρήστο Ξυπόλητο ο οποίος για «ό,τι ήθελες και όποτε το ήθελες ήταν πάντα εκεί». Τις γραμμές που χάραζε με τον λιωμένο ασβέστη στο καταβρεχτήρι και ποτέ δεν ήταν ίσιες, αλλά ήταν καθαρές γραμμές.

                                   Οι γραμμές του κυρ Χρήστου και μία από τις βραβεύσεις μου.

 Θυμάμαι πολλά πρόσωπα από το Προεδρείο. Μεγάλη η συμπαράστασή τους. Ήταν ένας Σύμβουλος που δούλευε στην Ιονική τράπεζα και μου είχε πει πως για ό,τι αθλητικό είδος χρειαζόμουν να απευθυνόμουν σε αυτόν επειδή το Δ.Σ. είχα πάρει απόφαση. Νομίζω πως τον έλεγαν Φίλη Γιαννόπουλο.

 Σε αυτή την φωτογραφία του 1968 που βρήκα στο Μουσείο του Μεσσηνιακού, θυμάμαι αυτούς τους καλοντυμένους Συμβούλους να μας μιλούν και να μας ενισχύουν. Στο κέντρο είναι ο πρόεδρος Ζουζανέας και δεξιά στο τοιχίο όρθιος εγώ.

 Θυμάμαι όταν ήμουν στην Εθνική Ομάδα Στίβου, τις προπονήσεις στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό στάδιο, την διαμονή στους ξενώνες, το πρωινό τρέξιμο στο άλσος, το μεσημέρι προπόνηση μέσα στο στάδιο, το βράδυ συνήθως στο Γκολφ της Γλυφάδας. Θυμάμαι πως κάναμε προπόνηση μαζί με τους ρίπτες. Ήταν ο Λεμονής με την σφαίρα του, πολύ σπουδαίος αθλητής, και στην προπόνηση των ταχυτήτων εκκινούσε και ήταν πρώτος στα πρώτα μέτρα, παρ’ όλο τον όγκο του. Θυμάμαι ακόμα πως στον εορτασμό της Ολυμπιακής ημέρας το 1969 στο Παναθηναϊκό στάδιο και μπροστά σε 80.000 θεατές, ήμουν ο μόνος έφηβος αθλητής που επιλέχτηκε να τρέξει στα 100μ. και να συναγωνιστεί άνδρες. Τότε βγήκα 4^ος στους Άνδρες.

Δύο όμως αναμνήσεις πάντα με συγκινούν: η πρώτη είναι όταν σε αγώνες του ΣΙΣΜ στην Τρίπολη και ενώ ετοιμαζόμουν για τον αγώνα των 100μ. άκουσα τη φωνή της Μητέρας μου να με φωνάζει. Για μια στιγμή νόμισα πως ονειρευόμουν.

                                                                      Σε αγώνες στην Τρίπολη το 1967.

                                                                                                                                                                              

 Κοίταξα στο σημείο που ερχόταν η φωνή «Δημήτρη» και είδα την Μητέρα μου πράγματι να με φωνάζει. Είχε πάρει το τρένο και είχε έρθει μονάχη της να με δει. Οι συγγενείς μας ανησύχησαν διότι δεν είχε ενημερώσει κάποιον. Η Μανούλα μου, η Ζαχαρούλα, σύμβολο Μανιάτισσας Μάνας.

 

 

 Η δεύτερη που θυμάμαι και πάντα θα το λέω είναι πως δεν είχα χάσει ποτέ μου προπόνηση. Με όποιο καιρό και αν είχε ήμουν πάντα εκεί στο προπονητικό στίβο, και στην Ελλάδα και στην Γερμανία. Με αέρα, με βροχή, με χαλάζι, με χιόνια, πάντα έκανα προπόνηση. Απέκτησα πειθαρχία που με βοήθησε πολύ στην ζωή μου.

 

Προπονούμενος στο ιστορικό γήπεδο Μεσσηνιακού με τον συναθλητή μου Παπαδημητρίου και δεξιά η παλιά κερκίδα θεατών που είχε φτιαχτεί το 1963 νομίζω. Στο βάθος οι στρατώνες του 9^ου Συντάγματος Πεζικού.

Προπόνηση. Στην εκκίνηση. Με πολιτικά ο Γιώργος Τσιμικλής με τα χέρια στις τσέπες και πίσω το γήπεδο μπάσκετ που βρισκόταν στο βορειοανατολικό σημείο του γηπέδου. (Σημείωση γράφοντος : με παρέμβαση του φίλου Τριαντάφυλλου Τσικάλογλου αναγνωρίστηκε και ο άλλος νεαρός όρθιος. Πρόκειται για τον Πέτρο Παπασαραντόπουλο, επιτυχημένο εκδότη σήμερα).

         Και μπάσκετ έπαιζα…… (εδώ η βορειανατολική πλευρά του γηπέδου μας)

                                         ….και σφαίρα έριχνα…. (ο βατήρας ήταν προς το ανατολικό μέρος)

                           …και ύψος πηδούσα….. στην άμμο προσγειωνόμασταν (με φόντο το Γυμναστήριο)

                                    …και επί κοντώ έκανα….. (μπροστά από την βόρεια σημερινή κερκίδα)

                                    Εδώ εικονίζομαι 1^ος σε διασυλλογικούς αγώνες με την ένδοξη σημαία του Μεσσηνιακού

Παντρεύτηκα την Γκέρτρουτ Κιούγκελ και απέκτησα δύο κόρες, την Ειρήνη και τη Ζαχαρούλα (Ρένα). Τα τελευταία χρόνια έρχομαι στην Ελλάδα και μένω 6 μήνες. Με τον αδελφό μου τον Θόδωρο (πολύ καλός σπρίντερ) πέρασα πολύ καλές αθλητικές στιγμές και πάντα θα το αναγνωρίζω.

 

Με τον αγαπημένο αδελφό μου Θεόδωρο και τον Γυμναστή Ηλία Γυφτέα που κατέγραψε την επίδοσή μου στα 100μ του 1967 στα Γ΄ Παπαφλέσσεια. Είναι η συνέχει του τερματισμού μου από την πιο πάνω φωτογραφία 1. Η επίδοσή μου ήταν 11,01. (Σημείωση γράφοντος : η παρέμβαση του Τριαντάφυλλου Τσικάλογλου υπήρξε καταλυτική. Εδώ αναγνωρίστηκαν -από αριστερά- ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος, πρόσκοπος, ο Παν. Παναγόπουλος, ο γυμναστής Γιάννης Ηλιάδης-πίσω από την πλάτη του Ηλία Γυφτέα-και ο γυμναστής Κώστας Δέδες-πίσω από την πλάτη του Θόδωρου Χειλά).

                                                                        Η επίδοσή μου ήταν 11,01.

Διαπιστώνω σήμερα πως ο Μεσσηνιακός εξακολουθεί, από καλύτερη θέση και περισσότερο οργανωμένος, να είναι ο Σύλλογος της καρδιάς μου, αυτός που με στήριξε ως συμπαραστάτης και με βοήθησε στη ζωή μου με όσα μου δίδαξε, κυρίως την Πειθαρχία, την οποία δεν έχασα ποτέ στη ζωή μου. Χαίρομαι που με ξενάγησαν στο Μουσείο, για μένα τόπος αναμνήσεων αφού είδα πολλά κειμήλια και φωτογραφίες από τα χρόνια που αγωνιζόμουν.

Σε Νομαρχιακούς και στα Παπαφλέσσεια κάναμε παρέλαση στην Καλαμάτα, πριν πάμε στο γήπεδο να αγωνιστούμε.

Υπερήφανος ως Καλαματιανός και Μεσσηνιακός χαίρομαι που μαθαίνω πως χιλιάδες παιδιά αθλούνται στην Καλαμάτα και πως τα περισσότερα επιλέγουν τον Μεσσηνιακό αφού διαθέτει τρία ενεργά τμήματα.

Διαθέτω αρκετά κειμήλια, φωτογραφίες και αναμνηστικά. Ένα κύπελο όμως που το κέρδισε η ομάδα Σκυταλοδρομίας 4Χ100 το 1967, το είχα πάρει εγώ. Θεωρώ όμως πως ανήκει στον Μεσσηνιακό. Βλέποντας δε και το Αθλητικό Μουσείο του πιστεύω πως εκεί είναι η θέση του και γι’ αυτό το δώρισα στον Σύλλογο".

Με τον σημερινό πρόεδρο Τάκη Στασινόπουλο που παραλαμβάνει το κύπελο που δώρισα.

Ευχαριστούμε τον Δημήτρη Χειλά που μας μίλησε για τις αθλητικές αναμνήσεις του, που μας έδωσε πολλές φωτογραφίες που απεικονίζουν και την πρότερη μορφή του ιστορικού γηπέδου μας αλλά και για την δωρεά του κυπέλλου που συμπληρώνει την ιστορία και κοσμεί το Αθλητικό μας Μουσείο.

Ελπίζομε πως και άλλοι παλαιοί αθλητές θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα να μοιραστούν μαζί μας και δημόσια τις αναμνήσεις τους από το πέρασμά τους στον Μεσσηνιακό Γ.Σ.1888.-