ΈΤΣΙ ΜΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ

Νικηφόρος Βρεττάκος

 Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος: όπως ο κόρφος της μητέρας μου.
Με πότιζε γαλάζιο, αψύ αίμα, ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή, όπως την πέτρα του
ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθειές χαράδρες του
να σχηματίσει μές στη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο. Δίψα βαθειά σαν ωκεανός, υψηλή ως το φεγγάρι
Δίψα που να τη λυπηθεί ο Θεός! Γύρω τριγύρω στην καρδιά μου
τα γεράνια στέφανα των γκρεμνών του,ρωγμές για ζώα, νεροσυρμές, ελάτια κι αγριοπερίστερα.
Κι ένας αητός απάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα.
Κι ένας αητός απάνω μου να σκάφτει τις βροντές
ζητώντας νάβρει μέσα τους ένα σπινθήρα!
Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος, όσο να γεννηθούνετα δυο παιδιά
του Θεού μέσα μου: η Ποίηση και η Αγάπη!