Χρήστου Σαμιώτη μνήμη. Ένας επικήδειος που δεν ειπώθηκε.

 Στον Καπετάνιο Χρήστο Σαμιώτη. Ένας επικήδειος που δεν ειπώθηκε.

Αγαπημένε Φίλε Χρήστο, Έφυγες ξαφνικά και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν θα είσαι πλέον ανάμεσά μας. Φεύγοντας το 2021 «έφυγες» και συ.

 Χρήστος Σαμιώτης και Κούγκι το 2016. Φωτογραφία Στέλιος Κρητικάκης.

Σε γνώρισα στα 30 σου χρόνια μέσα στα γήπεδα. Μικρός εγώ, Εσύ ενήλικας, έμπειρος ποδοσφαιριστής με αρκετές παραστάσεις. Σε θυμάμαι για το πάθος σου, την τέχνη σου και την ορμητικότητά σου. Για ένα «μπράβο ρε μικρέ» σε αντίπαλο.

                  Χρήστος Σαμιώτης το 2016. Φωτογραφία Στέλιος Κρητικάκης

Σε θυμήθηκα στην κεντρική πλατεία της πόλης μας να ρίχνεις σαΐτες. Θάτανε το 1969-70 και τότε όλα εμείς τα παιδόπουλα της Ράχης θαυμάζαμε και τους σαϊτολόγους και τους ποδοσφαιριστές. Ξεχώριζες για την σοβαρότητά σου και το στήσιμό σου με την σαΐτα στο χέρι.

Ο Χρήστος Σαμιώτης, όρθιος 2ος από δεξιά όπως βλέπουμε, το 1969 με το μπουλούκι του στην οδό Αριστομένους, μπροστά από το σημερινό κτήριο της Alpha bank. Βαδίζοντας προς την κεντρική πλατεία για τον Σαϊτοπόλεμο. Φωτογραφία από το αρχείο του.

Σε συνάντησα και σε γνώρισα από κοντά το 1994 ψάχνοντας για το παρελθόν και την ιστορία. Το έθιμο του Σαϊτοπόλεμου με γοήτευε και έψαχνα πληροφορίες και για το παρόν αλλά και για το παρελθόν. Όσους είχα ρωτήσει γνώριζαν για τις παλιές καταστάσεις επιδερμικά. Εσύ όμως ήξερες και θυμόσουν τα πάντα. Όχι μόνο για τους παλιούς καπεταναίους και καταστάσεις, αλλά με στοιχεία και παλιές φωτογραφίες, που είχες στην συλλογή σου και χωρίς δισταγμό μου παραχώρησες, με βοήθησες να καταλάβω αυτό που λίγοι γνώριζαν. Πως οι Σαϊτολόγοι της εποχής μας κατάφεραν να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη των παλιών και του παλαιότερου καλαματιανού εθίμου με προσωπικό κόστος και όχι με ψέματα. Πως η ψυχή της σαΐτας είναι ο καθένας από σας που αφιερώνεται ολόθερμα σε αυτή. Πως η ιστορία της Καλαμάτας και των γύρω χωριών περιέχει θρυλικές παραδόσεις, ότι με τις σαΐτες απώθησαν τον Ιμπραήμ. Πως το έθιμο της Σαΐτας υπήρξε ο κρίκος που κράτησε ζωντανή τη μνήμη του ’21 και του απελευθερωτικού αγώνα, πως έγινε αναστάσιμο πασχαλινό έθιμο και ο λόγος που οι καλαματιανοί όλων των τάξεων περίμεναν το Πάσχα να ενωθούν σαν οικογένεια για να γιορτάσουν με τον Σαϊτοπόλεμο την εθνική και τη θρησκευτική μνήμη.

Χρήστος Σαμιώτης και το μπουλούκι του στο "Κούγκι" το 2016. Φωτογραφία Στέλιος Κρητικάκης

Εσύ και το μπουλούκι σου υπήρξατε αυτοί που πρώτοι κάνατε προσιτό σε όλους, ντόπιους και επισκέπτες, το Έθιμό μας, αφού το «Κούγκι» είχε για χρόνια εγκατασταθεί στο Αγιαννίτικο παλαιό κτήριο του Ταβουλάρη, στην παλαιά αγορά, και έτσι δόθηκε η ευκαιρία σε όλο το κόσμο να σας επισκέπτεται και να παρακολουθεί τις προετοιμασίες σας. Έτσι αντιλήφθηκαν όλοι πως  το Έθιμο απαιτεί θυσίες για να υλοποιηθεί και πως οι Σαϊτολόγοι είναι άνθρωποι αφοσιωμένοι σε έναν κοινό σκοπό, την διατήρηση δηλαδή ενός εθίμου που παρέλαβαν από τους Έλληνες της Θυσίας και είχε σταμπάρει στο πανελλήνιο την Καλαμάτα. Έτσι απέκτησε εξωστρέφεια το Έθιμο και οι επισκέπτες γεμίζανε την Καλαμάτα.

Χρήστος Σαμιώτης και το μπουλούκι "Κούγκι" το 2016. Φωτογραφία Στέλιος Κρητικάκης

Ήσουν σοβαρός, μετρημένος, αυστηρός, πειθαρχημένος και γι’ αυτό έγινες καπετάνιος σε μπουλούκι από πολύ μικρός. Τα παιδιά του μπουλουκιού σου σε είχαν σαν πατέρα και αδερφό. Εσύ υπήρξες πρωτοπόρος στη υποστήριξη της γυναικείας χειραφέτησης και έβαλες την Μπιρμπίλαινα να ρίχνει σαΐτες στο μπουλούκι σου. 

Είχες το χάρισμα του ηγέτη και ήσουν έμπνευση και παράδειγμα για όλους.

                             Χρήστος Σαμιώτης στο Ταμπούρι του το 2016. Φωτογραφία Στέλιος Κρητικάκης

Μέρες πικρές για σένα, και όλους μας, μετά το 2019, όταν, με το τραγικό δυστύχημα και την απώλεια της ζωής ενός ανθρώπου, ανατράπηκαν όλα και χάθηκε αυτό που σε όλη σου την ζωή υποστήριξες.

                  Χρήστος Σαμιώτης το 1998. Φωτογραφία Χρήστος Ν. Ζερίτης

Υπήρξες ακέραιος άνθρωπος, εργατικός, τίμιος και ανιδιοτελής, άντρας του μόχθου και της προσφοράς, ολιγαρκής, λιγομίλητος και αγαπητός. Μετρημένος στα όλα σου, σοβαρός και μπεσαλής. Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Καλαμάτα που να έχει παράπονο από σένα. Αφήνεις μόνο Φίλους.

                              Οι Παλιοί, κορνίζα στο "Κούγκι". Φωτογραφία Στέλιος Κρητικάκης

Αφήνεις την οικογένειά σου απαρηγόρητη διότι είχες πολλά ακόμα να της προσφέρεις. Βράχος ακλόνητη η Ρούλα στάθηκε στο πλευρό σου φύλακας άγγελος και προστατέψατε τα παιδιά σας. Απέκτησες πολλά εγγόνια και η ευτυχία σας ήταν ολοκληρωμένη. Δυστυχώς χάθηκες πολύ γρήγορα. Όμως αφήνεις μια κληρονομιά την οποία πολλοί θα ζήλευαν. «Είναι παιδί του Χρήστου Σαμιώτη» ή «είναι εγγόνι του Χρήστου», είναι η «ταυτότητα» που θα ήθελε για τους απογόνους του κάποιος σαν εσένα.

    Αλησμόνητε Φίλε, στις μέρες που ζούμε η ρηχότητα πλέον κυριαρχεί. Οι νεοέλληνες υιοθέτησαν «ευχές» που υποτίθεται πως ξορκίζουν το κακό και εξασφαλίζουν το καλό. «Καλό Παράδεισο» συνηθίζουν να εύχονται, ως συλλυπητήρια ευχή, πολλοί συντοπίτες μας. Όμως ποιος σοβαρός και πρόσβαρος άνθρωπος του συναφιού μας θα τολμούσε να εκφράσει τέτοια «ευχή»;

                   Χρήστος Σαμιώτης το 2013. Φωτογραφία Χρήστος Ν. Ζερίτης

Εμείς που σε ζήσαμε και σε εκτιμήσαμε μόνο μια ευχή μπορούμε να δώσουμε. Μακάρι να «συναντήσεις» στον Κάτω Κόσμο όλους εκείνους τους παλιούς Σαϊτολόγους που γνώρισες και θαύμαζες, με πρώτο τον μηχανουργό συνάδελφό σου, τον θρύλο Κοντοζαμάνη, όλους εκείνους που είχες φωτογραφίες τους στο Ταμπούρι σου, όλους εκείνους που αφιερώθηκαν στην καλαματιανή παράδοση και μας δίδαξαν, με τον τρόπο τους, πως να λατρεύεις και να καίγεσαι για αυτά που πιστεύεις και αγαπάς.

                                                         Το Ξόδι, 31/12/2021

Όλα τέλειωσαν Καπετάνιε. Όλα είναι πλέον ανάμνηση από μια εποχή με σφραγίδα των ντόπιων καλαματιανών, που αγάπησαν την πόλη τους και τις παραδόσεις της. Και συ θα είσαι ανάμνηση, από τις καλύτερες. Και όταν ακούμε το τραγούδι των Σαϊτολόγων, που τους στίχους κατέγραψες Εσύ από τους παλιούς, θα σε θυμόμαστε και δεν θα αφήνουμε το δάκρυ να κυλήσει από τα μάτια μας, γιατί αν μας έβλεπες θα μας μάλωνες με το δικό σου αυστηρό και χρηστό τρόπο. 

                                        Το Τέλος 31/12/2021