ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο "ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ". ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΟΥ. ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο "ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ". 

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΟΥ.
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ.

Ο  Άγιος Νίκων ο «Μετανοείτε» ο πολιούχος της Σπάρτης, είναι μορφή της περασμένης  χιλιετίας, του οποίου η ζωή και η δράση είναι μεταξύ του θρύλου και της πραγματικότητος. Το 1998 συμπληρώθηκαν 1000 χρόνια από το θάνατό του, βάσει της παλαιοτέρας των απόψεων, διότι νεότερες και εγκυρότερες απόψεις θεωρούν ως έτος θανάτου του Αγίου το 1005, αλλά η μνήμη του παραμένει τόσο ζωντανή στην περιοχή των χωριών της Μάνης Αγ. Νίκων (Πολιάνα), Λαγκάδα, Χοτάσια, Κουτήφαρι και Θαλάμαι (Σβίνα),ώστε οι σημερινοί κάτοικοι που μιλούν για τη ζωή του, να εκφράζονται με τόση οικειότητα και βεβαιότητα  σαν  να  έζησε πριν 50-100 χρόνια και να ήτανε συχωριανός τους και φίλος τους. Πιστεύουν ακράδαντα ότι ο όσιος Νίκων έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, πέθανε και θάφτηκε στα βουνά της περιοχής από την οποία προέρχεται η παράδοση που θα ακολουθήσει.

 

         Η διήγηση προέρχεται από την γιαγιά μου Ευτυχία χα Ευαγγέλου Κατσαρέα, κάτοικο του χωριού  Άγιος Νίκων (Πολιάνα), που έζησε τα χρόνια 1908-2001 και μου την διηγήθηκε το 1989.

Ευτυχία χα Ευαγγέλου Κατσαρέα (1908-2001)

         «΄Ήταν τότε τα δύσκολα χρόνια. Ο άντρας μου είχε σκοτωθεί, όλα τα υπάρχοντα μας τα είχαν πάρει, κινδύνευε η ζωή των παιδιών μου και η δική μου. Οι περισσότεροι συχωριανοί μας είχαν φύγει για το Γύθειο. Με συμβούλευαν να φύγω και ‘γω. Αποβραδίς είπα στις κοπέλες (κόρες της) να μαζέψουν τα ρούχα να φτιάξουν ένα μπόγο και πρωί-πρωί θα φεύγαμε και μείς. Όλη  τη νύχτα  δεν κοιμήθηκα. Σκεφτόμουνα. Τι θα κάναμε εκεί που θα πηγαίναμε; Τι   θα γινόμαστε; Να φύγουμε ή όχι; Μεγάλη ευθύνη. Ήμουν κάτι από ξύπνιο και μισοκοιμισμένη όταν ένοιωσα ένα χέρι να μ’ ακουμπά στον ώμο. Φοβήθηκα. Γύρισα. Δίπλα μου ήταν. "Μη φύγεις Ευτυχία" μου είπε. "Μείνε στο χωριό". Μεγάλη η χάρη του. Μας έσωσε ο άγιος Νίκως. Όσοι φύγανε δυστυχήσανε, παιδεύτηκαν και σαν γύρισαν πίσω βρήκαν τα σπίτια τους ρημαδιό. Εμείς μείναμε ,υποφέραμε, αλλά ζήσαμε και, αλήθεια σου λέω, μας λυπήθηκαν και δεν μας πείραξαν πάλι.

     Από τότε που ήρθε ο Άγιος στη Μάνη βοηθάει όλους όσους τον πιστεύουν. Για μας είναι προστάτης, φίλος, συγγενής. Εδώ που πατάμε, πατούσε. Με τις πέτρες που χτίζουμε τις απαντές μας έχτιζε και αυτός. Τα μονοπάτια που περπατάμε, περπατούσε. Από την ίδια στέρνα στον άγιο Νίκω στο βουνό που πίνουμε νερό στη χάρη του, έπινε και αυτός.

        Την ιστορία Του μου την είπε η γιαγιά μου και ο πατέρας μου. Θα στην ειπώ και ‘γω παιδί μου να την μάθεις. 

       Ο Άγιος μας έφτασε με καΐκι στο Καραβοστάσι, αποκάτω από το Οίτυλο. Στην αρχή έμεινε σ’ ένα μεγάλο βράχο, κοντά στο χωριό, εκεί στη ρίζα του. Ο βράχος ήτανε μέχρι τότε που η ΜΟΜΑ  άνοιξε το δρόμο Οίτυλο-Αρεόπολη. Προσπάθησε να κάνει χριστιανούς τους κατοίκους εκεί γύρω, αλλά εκείνοι σκληροί άνθρωποι τον διώξανε. Πήγε στη Χοτάσια, κει στα βράχια, στις σπηλιές στο Τριμέσι. Έμεινε καιρό και προσπαθούσε αλλά οι άνθρωποι τότε ήταν δύσκολοι και τον διώξανε. Έφυγε και από κει, ανέβηκε πιο πάνω από τη Χοτάσια. Στη ρίζα του βουνού μας έχτισε το εκκλησάκι των Τριών Ιεραρχών. Αργότερα έφτιαξε το μοναστήρι και χρόνια πολλά μετά γλύτωσε τα κτίσματά του από την γκρεμίλα του σεισμού της Μεγάλης Πέτρας που πέρασε από πάνω τους και σταμάτησε δίπλα τους.

         Πόσο να έμεινε εκεί. Δεν ξέρω. Γύριζε παντού και μίλαγε για τον Χριστό μας. Το βουνό μας ήταν το καλύτερο μέρος να μείνει. Καλόγηρος ήτανε. Λίγο πιο κάτω από την κορυφή, στις Παγανές, είναι ένα σπηλιακούνι. Το μονοπάτι δύσκολο μα αυτός πήγαινε και είχε την ησυχία του. Μια μικρή γιστέρνα κράταγε το νερό της βροχής και έπινε. Μερικοί από το χωριό που τολμήσανε να πάνε λένε πως έχει ζωγραφιές από τον Άγιο. Ήταν γεροντάκι όμως. Μπορούσε να πηγαινοέρχεται σε κείνη την αγριάδα; Έτσι, ακριβώς στη κορυφή, κει που πάμε στη χάρη του, έχτισε το εκκλησάκι του αγιού Πετριού. Από κει έβλεπε όλη τη Μάνη. Στο δρόμο για τα βουνά της Ζίζαλης, στο διάσελο, έχτισε τον Προφ. Ηλία της Λαγκάδας. ΕΚΕΙ ΠΕΘΑΝΕ  ΕΚΕΙ ΤΟΝ ΘΑΨΑΝΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΝΕ. Θα σου πω μετά όμως γι’ αυτό.

Δορυφορικός χάρτης των περιγραφόμενων τοποθεσιών (Μονή Πέτρου κ΄ Παύλου και δεξιότερα Μονή Προφήτη Ηλία).

        Ο Άγιος είχε ένα  αδερφό. Το Δήμο. Επειδή οι γονείς τους ήταν γέροι και κόντευαν να πεθάνουν, ο Δήμος έμαθε ότι ο Νίκων ήταν στη Μάνη και ήρθε να τον πάρει να δει τους γονείς τους. Αυτός όμως δεν ήθελε να φύγει. Θα τους δω ύστερα από λίγα χρόνια, έλεγε στο Δήμο. Όχι μόνο δεν έφυγε αλλά κράτησε και τον Δήμο να τον βοηθάει. Ο Δήμος έμεινε, παντρεύτηκε στη Σβίνα και εκεί έμεινε γιατί τότε ήταν πολλοί Οβραίοι και τους έδιωξε, όπως έκανε και ο Άγιος  στη Σπάρτη. Ο Δήμος ήταν καλός και όμορφος και τον λέγανε Δημάγγελο  (άγγελο για την ομορφιά). Οι Δημαγγελέοι της Σβίνας και της Τραχήλας είναι απόγονοί του.

         Ο Άγιος μας πέθανε πολύ γέρος. Ήταν πολύ κουρασμένος από τις ταλαιπωρίες και τα ταξίδια. Ο κόσμος όμως τον θυμότανε, τον αγαπούσε και τον πίστευε.

   ΄Όταν τρεις Λαγκαδιωτοπούλες ανέβηκαν στη Κάλιασκα και δεν βρήκαν τα πρόβατά τους, προχώρησαν στο δάσος πιο πάνω για να τα βρουν. Μία από αυτές δεν έβλεπε καλά και περπατούσε με δυσκολία. Οι άλλες βιαζόντουσαν γιατί νύχτωνε και την άφησαν ξοπίσω μόνη της. Αυτή κουρασμένη και φοβισμένη κάθισε στη ρίζα ενός δέντρου για να τις περιμένει. Έβαλε τα χέρια της  στο χώμα και τότε....αιστάνθηκε νερό να κυλά δίπλα της. Πήρε λίγο να πλύνει τα μούτρα της και μόλις σκουπίστηκε έβλεπε καθαρά γύρω της. Σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και τότε είδε στη κορφή του δέντρου που καθόταν ένα σταυρό. Πίστεψε ότι κάποιο θαύμα είχε γίνει και άρχισε να φωνάζει τις φιλενάδες της νάρθουν. Μόλις τις βρήκε τους είπε τα νέα και όλες έτρεξαν στη Λαγκάδα να  τα  πουν.

       Είπαν τα καθέκαστα και οι πιο θρήσκοι από το χωριό πήγαν πάλι στο βουνό στο σημείο που είχαν ειπεί οι κοπέλες. Βρήκαν πράγματι το σταυρό πάνω στο δέντρο. Το νόμισαν σημάδι θεϊκό και έσκαψαν εκεί κοντά. Βρήκαν δύο σκελετούς και τους πήραν στη Λαγκάδα, αφού ήταν σίγουροι πως ο ένας ήταν του Αγίου. Ειδοποίησαν το Δεσπότη και του είπαν τα καθέκαστα. Πως όμως θα βρίσκανε ποια οστά ήταν του Νίκωνα;

     Το ίδιο βράδυ, την ώρα που κοιμόταν η  κοπέλα που είχε βρει το φως της στο βουνό, την πλησίασαν κρατώντας τα κρανία από τους δύο σκελετούς. Όταν της έβαλαν κοντά τον ένα αυτή φώναξε  "φύγε Νίκω ,φύγε" και έτσι βεβαιωθήκανε ποιανού ήταν ο ένας σκελετός. Ο άλλος μάλλον ήταν του υπηρέτη του. Πήραν τα οστά του Αγίου και τα έβαλαν σε μια λάρνακα.

         Μετά από χρόνια μαθεύτηκε στο Πόντο ότι είχαν βρεθεί τα οστά του συντοπίτη τους Αγίου. Έστειλαν λοιπόν ένα καράβι να τα πάρει και να τα πάει πίσω στο τόπο που είχε γεννηθεί. Το καράβι  άραξε στη Τραχήλα και ο καπετάνιος του πήγε στη Λαγκάδα και ζήτησε τα οστά. Αυτοί αρνήθηκαν στην αρχή να του τα δώσουν, μα όταν τους είπε ότι θα τους έδινε στάρι που είχε στα αμπάρια του, οι φτωχοί Μανιάτες δέχτηκαν την ανταλλαγή. Ο Πόντιος καπετάνιος με το ιερό φορτίο του ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής. Μόλις βγήκε από το λιμάνι της Τραχήλας σηκωθήκανε τα κύματα βουνά. Γύρισε πίσω στο λιμάνι. Μόλις μπήκε στη Τραχήλα η κακοσύνη σταμάτησε. Όσες φορές προσπάθησε να φύγει το ίδιο γινότανε. Βουνό η θάλασσα. Κατάλαβε ότι ο Άγιος "δεν ήθελε" να φύγει. Ο καπετάνιος έκανε το σταυρό του και ζήτησε από τον Άγιο να τον βοηθήσει να πάει στη Καλαμάτα να χρυσώσει τη λάρνακά του και θα την έφερνε πίσω. Έτσι και έγινε. Κράτησε την υπόσχεσή του και έφερε ξανά τα οστά στη Λαγκάδα όπου βρίσκονται μέχρι και σήμερα και έτσι ο Άγιος είναι εδώ κοντά μας και μας προστατεύει γιατί μας αγάπησε, όπως αγάπησε και το τόπο μας».

         Η γιαγιούλα μου διακρίνονταν από την θερμή της πίστη. Ήταν άνθρωπος που από τα νεανικά της χρόνια την ενδιέφερε να μαθαίνει ιστορίες και να διαβάζει θρησκευτικά και ιστορικά βιβλία. Στα γηρατειά της, την έβλεπα, στο σπίτι μας που έμενε με ένα βιβλίο συνέχεια στα χέρια της.

        Μου μετέδωσε την πίστη της για τον Άγιο Νίκωνα και τα σχετικά δημοσιεύματά μου για τον Άγιο αποτελούν και μνημόσυνο στην σεπτή μορφή  και μνήμη της.

Η Ευτυχία χα Ευαγγέλου Κατσαρέα με τα παιδιά της το 1948

        Τα χρόνια περνούσαν και η οικογένειά μας -οι Βαγγελαίοι- απόγονοι του Βαγγέλη και της Ευτυχίας Κατσαρέα, κάναμε το καθήκον μας στο θρησκευτικό πιστεύω μας, πότε ανεβαίνοντας στις 29 Ιουνίου στην κορυφή του βουνού Άγιος Νίκων στην γιορτή Πέτρου και Παύλου και πότε ακολουθώντας την λιτανεία της εικόνας του Αγίου στο χωριό μας, τον Άγιο Νίκωνα-Πολιάνα.

        Το παρακάτω περιγραφόμενο συμβάν όμως καθόρισε εν πολλοίς την ουσία της προγονικής πίστης της οικογένειάς μας.

Ήταν για μένα, την μητέρα μου Αθηνά και τις ξαδέρφες μου Φωτεινή και Έφη Ασημακοπούλου μεγάλη η έκπληξη, όταν στις 26 Νοεμβρίου 2011 την ώρα που αναχωρούσαμε από την Πολιάνα στο τέλος του γιορτασμού, οι δύο επιβάτες του αυτοκινήτου σταμάτησαν μπροστά από το σπίτι της γιαγιάς μας και μας ρώτησαν για τον Άγιο Νίκωνα, τη λιτανεία του οποίου έτρεχαν μήπως προλάβουν. Τους ενημερώσαμε πως είχε ολοκληρωθεί και τους ενημερώσαμε για το τι ακριβώς γίνεται στο χωριό μας. Η ευγένεια, η σοβαρότητα και το αγνό βλέμμα τους ήταν αυτά που με εντυπωσίασαν, καταρχήν, και ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Η επικοινωνία μας έγινε, τα παιδιά ενημερώθηκαν με όσα στοιχεία διέθετα. Τους ζήτησα, αν θα ήθελαν, να κοινοποιήσουν μια εμπειρία τους που μου εμπιστεύθηκαν στην εφημερίδα μας, με σκοπό να προστεθεί άλλη μια σύγχρονη μαρτυρία στις τόσες παλιές που κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί σχετικές με τον Άγιο Νίκωνα, ειδικότερα στο βιβλίο του κ. Κυριάκου Νικολαρέα.

         Συνεχίζω να έχω επικοινωνία με τα παιδιά, κυρίως με το Νίκο. Πιστεύω ακράδαντα πως το χωριό μας κέρδισε δύο εξαίρετους νέους φίλους, όπως και εγώ βέβαια και χαίρομαι πολύ γι αυτό.

«ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ

Προς δόξα Θεού και τιμή του Αγίου σας παραθέτω και τη δική μου εμπειρία που είχα στις αρχές του 2010.

Μέχρι τότε δεν γνώριζα κάτι για τον Άγιο Νίκωνα αλλά δεν ήξερα καν ότι υπάρχει τέτοιο όνομα! Ωστόσο μέσα από ένα όνειρο μου επέτρεψε ο Θεός να μάθω για τον Άγιό του και με αξίωσε να βρεθώ με το σύζυγό μου στα μέρη όπου έζησε και θαυματούργησε.

 Ήταν νωρίς το πρωί όταν ο σύζυγός μου έφυγε για τη δουλειά ενώ εγώ παρέμεινα για λίγο ακόμη στο κρεβάτι. Τότε είδα σε όνειρο ότι βρισκόμουν μαζί με τον άντρα μου σε ένα φιλικό σπίτι. Είχαμε πάει εκεί προκειμένου να παρακολουθήσουμε μια λιτανεία αλλά αποκοιμηθήκαμε και φαινόταν πως θα τη χάναμε. Στενοχωρήθηκα πολύ και άρχισα να κλαίω. Ξεκινήσαμε για το μέρος όπου θα γινόταν η λιτανεία και φτάσαμε όντως λίγο πριν τελειώσει. Υπήρχε πολύς κόσμος μπροστά μας και από μακριά το μόνο που μπορούσα να δω ήταν η τιμώμενη εικόνα που έστεκε ψηλά. Δεν έβλεπα καθαρά τον εικονιζόμενο παρά μόνο το ράσο του. Εν τω μεταξύ η λιτανεία έμοιαζε πλέον να έχει ολοκληρωθεί κι εγώ παρέμενα λυπημένη για την αργοπορία μου. Τότε άκουσα μια φωνή να μου λέει:

     -Μη στενοχωριέσαι, μη λυπάσαι. Θα έρθεις του χρόνου στη γιορτή μου.

     -Μα δεν σε ξέρω, ποιος είσαι; -του απάντησα μέσα σε κλάματα-.

     -Με λένε Νίκωνα !

     -Και πότε θα έρθω; Δεν ξέρω…

     -Στις 26 Νοεμβρίου – απεκρίθη ο Άγιος!

Αμέσως μετά βρεθήκαμε με το σύζυγό μου σε μια τσιμεντένια προβλήτα που εκτεινόταν στη θάλασσα και γύρω μας υπήρχαν στρατιωτικοί!

Ξύπνησα! Σηκώθηκα αμέσως από το κρεβάτι και σημείωσα σ` ένα χαρτί το όνομα και την ημερομηνία. Για την ακρίβεια σημείωσα δύο ημερομηνίες καθώς δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβώς είχα ακούσει.

 Έπειτα τηλεφώνησα στο σύζυγό μου για να τον ρωτήσω αν γνώριζε αυτό το όνομα:

      - Ξέρεις κανένα όνομα ... “Νίκωνας”, έχεις ξανακούσει αυτό το όνομα; 

      - Μήπως  θέλεις να πεις Νήφωνας*;

      - Όχι , όχι, Νί- κω-νας.

      - Δεν μου λέει κάτι … αλλά γιατί ρωτάς;

 Του αφηγήθηκα το όνειρο και μου είπε:

       - Μήπως επειδή γνωρίζουμε για τον παπα- Νήφωνα* υποσυνείδητα συνδύασες το όνομα και … ξέρω `γω, τι να πω;

       - Ναι αλλά η ημερομηνία; 26 Νοεμβρίου; Ή 26 ή 24 δεν θυμάμαι καλά…

(Το πρώτο πράγμα που υπέπεσε στην αντίληψή μας ήταν ότι στις 26 Νοεμβρίου είναι του αγίου Στυλιανού)

       -Δε ρίχνεις μια ματιά στο internet;

       - Καλά λες. Θα κοιτάξω και θα σε πάρω.

*(σημ.: πολύ καλός μας φίλος αναφέρεται συχνά σε έναν εξαίρετο ιερέα που φέρει το όνομα αυτό).

Σε λίγα λεπτά το τηλέφωνο χτύπησε. Ο άντρας μου ενθουσιασμένος μου είπε:

        - Γεωργία μου - τον βρήκα! Υπάρχει άγιος Νίκωνας και γιορτάζει στις 26 Νοεμβρίου!!! Είναι μάλιστα πολιούχος της Σπάρτης!

 Εντυπωσιασμένοι και χαρούμενοι συμφωνήσαμε να βρεθούμε τον ερχόμενο Νοέμβριο στην ιερά πανήγυρη του Αγίου.

Έτσι και έγινε! Το 2010 καθώς και το 2011 επισκεφτήκαμε το ναό του Αγίου στη Σπάρτη ενώ βρεθήκαμε και στο ομώνυμο χωριό της Μάνης όπου έζησε και θαυματούργησε. Χωρίς να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες θα αναφέρω μόνον ότι στα δύο μέχρι στιγμής ταξίδια μας προς τη Σπάρτη και τη Μάνη η εύνοια του Αγίου ήταν αισθητή.

Από τον τρόπο που φτάσαμε στο ναό την πρώτη φορά, τη δωρεάν διαμονή μας σε πολυτελέστατο ξενοδοχείο της Σπάρτης στο δεύτερο ταξίδι μας, έως και το θυμίαμα που μοσχοβολούσε το σπίτι μας μόλις επιστρέψαμε την τελευταία φορά, νιώθαμε ότι ο Άγιος μας συμπαραστεκόταν διαρκώς. Επιπλέον κάθε πληροφορία που ζητούσαμε μας ερχόταν από το «πουθενά»! Κατά την επίσκεψή μας δε στο χωριό «Άγιος Νίκων» -στη Μάνη- είχαμε την «τύχη» να γνωρίσουμε τον κύριο Χρήστο Ζερίτη, την  κυρία Φωτεινή Ασημακοπούλου και την κυρία Έφη Ασημακοπούλου, οι οποίοι μας έδωσαν αρκετές πληροφορίες για τον Άγιο παρόλο που και οι ίδιοι  ήταν επισκέπτες του χωριού. Έκτοτε, ιδιαιτέρως με τον κύριο Χρήστο διατηρήσαμε επαφή. Απ` την πρώτη κιόλας στιγμή φάνηκε πως η συνάντησή μας μαζί του δεν ήταν και τόσο τυχαία καθώς ο ίδιος –δείχνοντας άμεσα το ενδιαφέρον του για εμάς- με ιδιαίτερη φροντίδα συγκέντρωσε αρκετά βιβλία και φυλλάδια, που αφορούσαν στο βίο του Αγίου, τα οποία και μας απέστειλε ταχυδρομικώς. Αλλά και για όποια περαιτέρω πληροφορία ζητούμε παραμένει πάντα δίπλα μας και μας προσφέρει τις γνώσεις του και  τη βοήθειά του!  

Επέλεξα στο τέλος να αναφερθώ και στο αίτημά μου προς τον Άγιο.

Έπειτα από αρκετά χρόνια γάμου παραμένουμε με τη λαχτάρα ενός παιδιού.

Έτσι από την πρώτη κιόλας φορά παρακαλέσαμε τον άγιο να μεσιτεύσει στον Κύριό μας Ιησού Χριστό ώστε να μας χαρίζει υγεία και όποτε Εκείνος θελήσει ένα παιδάκι.

Οι αναγνώστες ίσως να περιμένουν να διαβάσουν ότι αυτό έγινε αμέσως αλλά ο Κύριος κρίνει πότε και εάν πρέπει κάτι στους δούλους του. Ήδη το θαύμα του Αγίου είναι η δύναμη που πήραμε, από την πρώτη στιγμή που προσκυνήσαμε την εικόνα του στη Σπάρτη, ώστε πλέον να υπομένουμε καρτερικά -δίχως αγανάκτηση όπως μέχρι τότε κάναμε- στις όποιες δυσκολίες στη ζωή μας και με τη βοήθεια του Θεού να τις προσπερνάμε με ευκολία. Όσον αφορά για τεκνογονία Εκείνος γνωρίζει.

Κλείνοντας θα ήθελα ωστόσο να αναφέρω ένα ακόμη σημάδι (όπως εμείς το εκλάβαμε) του Αγίου. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας  το 2010 θελήσαμε να σταυρωθούμε με τον άντρα μου από το λαδάκι της καντήλας του Αγίου. Βρισκόμασταν στις θέσεις των γυναικών και κοντά στο τέμπλο. Ενώ έξω είχε συννεφιά καθ` όλη τη διάρκεια της μέρας, τη στιγμή που σταυρώναμε ο ένας τον άλλο με το λαδάκι, μια ηλιαχτίδα ξέφυγε από τα σύννεφα και περνώντας μέσα από ένα μικρό παράθυρο στο πάνω μέρος του ναού μας έλουσε κυριολεκτικά! Μάλιστα ο σύζυγός μου κατάλαβε πρώτος τι γινόταν καθώς εγώ νόμισα ότι άναψαν όλα τα φώτα του ναού από πάνω μας…

Αυτό κράτησε λίγα δευτερόλεπτα αλλά στις καρδιές μας κρατά μέχρι σήμερα ως σημάδι παρηγοριάς του αγίου Νίκωνα προς εμάς.

Να έχουμε όλοι την ευχή του.           

                                                                        Κοντογιάννη Γ. - Αθήνα 2012».

Οφείλω να καταθέσω και άλλα στοιχεία σχετικώς με τον Άγιο Νίκωνα. Την επαλήθευση των όσων η αείμνηστη γιαγιά μου Ευτυχία χα Ευαγγέλου Κατσαρέα μου είχε διηγηθεί. Αυτό αποτελεί ιδιαίτερη στιγμή για τον γράφοντα.

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ. Για την γιαγιά μου η παράδοση που μου διηγήθηκε ήταν αληθινή. Ο Τάφος του Αγίου Νίκωνα βρίσκεται στο προαύλιο της Μονής του Προφήτη Ηλία. Η Μονή του Προφήτη Ηλία βρίσκεται σε υψόμετρο 1.100 μέτρα, στον αυχένα του διάσελου μεταξύ των τοποθεσιών Αστροπελέκι (είναι το βουνό που το λέμε ‘‘το βουνό του Καβελλάρη’’ με τα απομεινάρια της Μαύρης Πεύκης που κάηκε πριν λίγα χρόνια) και Κακοβούνι (το βουνό πάνω από τη Μονή) και σε απόσταση μιας ώρας από την Μονή Πέτρου και Παύλου στο βουνό του Αγίου.

ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ. Ο αναγνώστης που διάβασε προσεκτικά την διήγηση της γιαγιάς μου, θα πρόσεξε πως ανέφερε ότι τα οστά βρίσκονται σε λάρνακα σε εκκλησία της Λαγκάδας. Η Γεωργία και ο Νίκος που παραπάνω περιέγραψαν το όραμα και την επαφή τους με την περιοχή μας, μου ζήτησαν στα τέλη του 2011 να βρω τρόπο να επισκεφθούν και να προσκυνήσουν τα οστά Του στη Λαγκάδα. Τότε βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Αφ’ ενός δεν πίστευα, (το ομολογώ), πως η σχετική διήγηση της γιαγιάς μου είχε βάση και αφ’ ετέρου δυσκολευόμουν να σκεφθώ για το πως να ερευνήσω το θέμα. Την λύση μού έδωσε ο αγαπητός και αδελφικός φίλος Μιχάλης Δημ. Κατσικέας ο οποίος μου πρότεινε να μιλήσω με κάποιον από την Ιερά Μητρόπολη Μάνης. Πράγματι, ξεπερνώντας τους ενδοιασμούς μου, τηλεφώνησα και «έπεσα» πάνω στον Πρωτοσύγκελο Συμεών Λαμπρινάκο, ο οποίος μου επιβεβαίωσε την θέση της Ιεράς Μητροπόλεως Μάνης πως τα οστά του Αγίου Νίκωνος βρίσκονται σε λάρνακα στην Λαγκάδα. Παράλληλα μου έδωσε το τηλέφωνο του ιερέα Λαγκάδας παπά- Παναγιώτη με τον οποίον μίλησα και καθορίστηκε η Προσκυνηματική επίσκεψη  του ζεύγους των Νίκου και Γεωργίας.

Η επίσκεψη του Νίκου και της Γεωργίας έγινε λίγο καιρό αργότερα και το προσκύνημά τους τούς γέμισε συγκίνηση και ελπίδες. Οι ελπίδες τους και η πίστη τους τούς έφεραν τον Αθανάσιο-Νίκωνα.

Τον Ιανουάριο 2020 μιλώντας ξανά με τον Πρωτοσύγκελο Συμεών Λαμπρινάκο για άλλο θέμα ερευνών μου για τους κώδικες των εκκλησιών του Οιτύλου, επανέφερα την συζήτηση στα οστά του Αγίου Νίκωνος και για άλλη μια φορά με βεβαίωσε για την φύλαξή τους σε λάρνακα και σε ναό της Λαγκάδας.

Καταθέτω τα παραπάνω με πλήρη σεβασμό στις απόψεις όλων, όσων εκτιμούν ή όχι τον Άγιο Νίκωνα τον Μετανοείτε.-

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΩΝΑ

1.      Βοκοτόπουλος Π.  Παρατηρήσεις στη λεγόμενη Βασιλική του αγίου Νίκωνος

 Πρακτικά Α΄ Διεθνούς Συνεδρίου Πελοπ/κων Σπουδών Α΄ 1976-1978  σελ. 273-285.

2.      Γαλανόπουλος Μ.  Βίος, πολιτεία, εικονογραφία, θαύματα και ασματική ακολουθία του  Οσίου   και θεοφόρου πατρός ημών Νίκωνος του Μετανοείτε, 1933.             

3.      Γριτσόπουλος  Τ.   Νίκων ο Μετανοείτε. Το πλούσιο έργον του στη Πελοπόννησο.

   Ιθώμη τεύχος 35-36, σελ. 5-10.

4.      Δρανδάκης Ν.  Εικονογραφία του Οσίου Νίκωνος. Πελοποννησιακά 5 (1962) σελ. 306-319.

5.       Κυριαζόπουλος Ι.   Ο ΄Οσιος Νίκων ο Μετανοείτε, 1963.

6.       Λαμψίδης Οδ.  Η προβληματική περί την έρευναν του βίου του Οσίου Νίκωνος.

 Λακωνικαί Σπουδαί 4 (1979) σελ. 99-104.

7.       Λαμψίδης Οδ.   Ο εκ Πόντου ΄Οσιος Νίκων ο Μετανοείτε.  Επιτροπή Ποντιακών Μελετών. Αθήνα 1982.

8.       Λάμπρος Σπ. Ο βίος Νίκωνος του Μετανοείτε. Νέος Ελληνομνήμων Τόμος 3/1906, τεύχος 2, σελ.129-228.

9.       Λάμπρος Σπ.   Ο Βαρβερινός κώδιξ του Οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε. Νέος Ελληνομνήμων Τόμος 5/1908 σελ.301-304.

10.   Κόντογλου Φώτιος. Άγιος Νίκων ο Μετανοείτε. Ασάλευτο Θεμέλιο. Εκδόσεις Ακρίτας 2000.

11.   Μέξης Δ.  Ο εκχριστιανισμός της Μάνης και ο ΄Οσιος Νίκων ο  Μετανοείτε.

Μάνη και Μανιάτες, σελ.128-156.

12.   Νικολαρέας Κυρ.  Οσιος Νίκωνας ο Μετανοείτε (ο  βίος και τα έργα του).
Αθήνα 1995.

13.   Ζερίτης Ν. Χρ. Ο Όσιος Νίκων ο «Μετανοείτε» στην παράδοση του χωριού Άγιος Νίκων (Πολιάνα) της Έξω Μάνης.

https://taygetos-zeritis.blogspot.com/2012/09/blog-post_23.html

14.   Ζερίτης Ν. Χρ. Η γιορτή των Πέτρου κ΄ Παύλου στην κορυφή του βουνού Άγιος Νίκων στο χωριό Άγιος Νίκων (Πολιάνα) της Έξω Μάνης.

https://taygetos-zeritis.blogspot.com/2012/09/blog-post_23.html