ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝ ΠΟΛΙΑΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2020

Κορυφή στο βουνό του Αγίου Νίκωνα για την εορτή Πέτρου και Παύλου. 26 χρόνια μετά. 28,29 Ιουνίου 2020.

Μνήμη Ευτυχίας χας Ευαγγέλου Κατσαρέα και των θυγατέρων της 

Σταυρούλας, Αθηνάς, Παναγιώτας και Μεταξίας.

          Εσωτερική παρόρμηση; υπακοή σε προγονικές εντολές; Ό,τι και να ήταν με οδήγησε στο νόστιμον ήμαρ. Δύο ημέρες παραμονής στην κορυφή του βουνού που σκιάζει και προστατεύει την Πολιάνα, το χωριό  της μητέρας μου. Το 1995 πήγα για τελευταία φορά και μετά ανέστειλα τον πηγαιμό μου από πείσμα στις νεωτερίστικες επεμβάσεις. Αυτές όμως χρησιμοποίησα τώρα και έγινε η μετακίνησή μου εύκολη αλλά και αφορμή να μακαρίσω τον αείμνηστο Νίκωνα Αρκουδέα, τέως αρχηγό της Αστυνομίας, για την πρωτοβουλία του να φτιαχθεί ο δρόμος για το βουνό, παρόλο που «βιαστές του» τον εκμεταλλεύονται και δεν έχουν αφήσει ούτε πέρδικα αλλά ούτε και ρίγανη για δείγμα.

 Όλα ήταν όπως παλιά αλλά με πολλούς νέους ανθρώπους που ολόψυχα συμμετείχαν στην εθελοντική προσφορά της οργανώσεως, αλλά και πολλούς νέους ανθρώπους που συμμετείχαν μόνο ως προσκυνητές.

Τι να πρωτογράψω. Για τους φίλους με τα αγροτικά που μας μετέφεραν. Για τις συγγένισσές μου από τη Χοτάσια που συνάντησα ξανά. 

Για τις υπέροχες κυρίες στα μαγειρέματα, οι περισσότερες απόγονοι παλαιών γυναικών που έκαναν το ίδιο. Για την οργάνωση του εορτασμού από τους νέους κατοίκους της Πολιάνας. Από τις ευκολίες που βρήκα και αξιοποίησα.

 Για την μακαρονάδα μετά τον εσπερινό. Για τους δεκάδες υπέροχους άρτους, οι περισσότεροι των οποίων από το αρτοποιείο του Δημήτρη Σαξιώνη, και τα μανιάτικα "σπερνά". Για το παραδοσιακό χόντρο (που το άλεσαν με το χερομύλι του Σωτήρα) και το λείο που μας τόνωσε το πρωινό. 

Για την ιστορική στέρνα που πλέον μας χαρίζει το παγωμένο νερό της χωρίς να ξεπλατιαζόμαστε με τον σίγκλο.

Για την σύγχρονη τουαλέτα. Για την χωρισμένη στα δύο (ανδρών-γυναικών) ιστορική Καμάρα. Για την προσοχή στο περιβάλλον που έδειχναν όλοι. Για τον σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του εορτασμού. Για την υπέροχη επιλογή έντεχνων τραγουδιών που βοήθησαν στο ξεπέρασμα των «νεκρών ωρών» 3-6 το απόγευμα της 28^ης. Για τον καταπληκτικό ιερέα Παναγιώτη που έκανε όλες τις λειτουργίες χωρίς την χρήση των θρησκευτικών βοηθημάτων και με την πρωτόγνωρη οικειότητα και διάθεση, άξιος διάδοχος του αείμνηστου παπά-Παύλου αλλά με διαφορετικό στυλ. 

Για τους ψάλτες πολιανίτες και μη, σαν το καλλίφωνο Τάκη Λουκαρέα που άφησε την γιορτή των Ριγκλίων και βρέθηκε στον Άγιο Νίκω. Για τον ακούραστο μπάρμπα Χρήστο Στρατηγαρέα και το καφενείο του που μας διέθετε μέχρι παγωμένο πεπόνι. 

Για το νέο πρόεδρο της κοινότητος τον Βασίλη Γερακάρη που έτρεχε ακούραστα για να λύσει τα μικροπροβληματάκια. Για τον Πέτρο Ανδροβιτσανέα, το νέο πρόεδρο του πολιτιστικού Συλλόγου που πήρε επάξια το «βάπτισμα» των υποχρεώσεών του. 

Για τα «παιδιά», μικρά και μεγαλύτερα, της Πολιάνας που έχουν «κατοχυρώσει» εύχρηστες πρωτοτυπίες, όπως το άπλετο φως από τη μεγάλη γεννήτρια, που κάνουν την παραμονή του καθενός άνετη. 

Για τον Γιάννη από την Αλβανία που έγινε Πολιανίτης και υιοθέτησε τον τρόπο συμπεριφοράς των Πολιανιτών «λέγε λίγα και κάνε πολλά». Για τις ευαίσθητες Κυρίες που στόλισαν την εκκλησία και τις εικόνες και που μέχρι γλάστρες με βασιλικό μοσκομύριστο έφεραν και απόθεσαν στην βυζαντινή εκκλησία μας.

 Για τους ξένους από άλλες χώρες που ανακάλυψαν την γιορτή μας και παρευρέθηκαν καθώς έλεγαν συνέχεια «ευχαριστώ» λες και μόνο αυτοί απολάμβαναν την φροντίδα των οργανωτών. Για τον αντιπεριφερειάρχη Μεσσηνίας κ. Αναστασόπουλο που ανέβηκε στο βουνό και ήρθε να γνωρίσει τους ανθρώπους μόλις τελείωσε τις υποχρεώσεις του στις 10 το βράδυ. Έτσι έδωσε την ευκαιρία σε όλους μας να τον ευχαριστήσουμε που ενδιαφέρθηκε να «μαλακώσει» ο τραχύς δρόμος των 12 χιλιομέτρων με τα μηχανήματα της Περιφέρειας. 

Για τους προσκυνητές που έφυγαν το βράδυ και ξαναγύρισαν το πρωί χωρίς να υπολογίζουν την ταλαιπωρία. Για τον Κώστα από το Κιάτο που έρχεται, φέρνοντας καλαθούνες με βερύκοκα πεντανόστιμα, στον Άγιο Νίκω τα τελευταία 6 χρόνια, ένθερμος προσκυνητής της γιορτής εκφράζοντας την «υποχρέωση» που νιώθει για την προστασία που του «έδωσε» και του δίνει ο Άγιός μας.

Για τον αγαπητό παιδικό φίλο Βαγγέλη Ανδροβιτσανέα που, στρατευμένος στην προστασία των θαλάσσιων συνόρων της Πατρίδος, έλειψε από την γιορτή, τον ξανασυνάντησα και απόλαυσα την αναπόληση των παιδικών μας ιστοριών στην Πολιάνα μας, με τους γιαγιαδοπαπούδες μας και τα άλλα ιστορικά πρόσωπα της πολιανίτικης κοινωνίας, που με την δράση τους στην προηγούμενη φάση της πολιτιστικής μας ζωής άφησαν το στίγμα τους και σήμερα τους θυμηθήκαμε πολύ συγκινημένοι και οι δυο μας.

Για την ξαδέρφη μου τη Λίτσα και τον Τάκη που με φρόντισαν και με έκαναν να δακρύσω από την αγάπη τους και τις εκδηλώσεις χαράς τους που με ξαναείδαν στον Άγιο Νίκω. Για τα αδέλφια Πέτρο και Κυριάκο Νικολαρέα που ξαναείδα αυτούς οι οποίοι σε όλη τους την ζωή σχεδόν υπηρετούν ποικιλοτρόπως τις πολιανίτικες εκδηλώσεις. Για τον Σταύρο Μωρακέα που η σεμνότητά του είναι παράδειγμα για όλους μας, γιό του αείμνηστου παπά μας του παπά Μιχάλη που άφησε την τελευταία του πνοή στο βουνό μας κατεβαίνοντας το 1977 στο χωριό μετά την γιορτή. Γι’  αυτό βουρκώσαμε με τον Βαγγέλη (που έτρεξε στο χωριό να φέρει νερό και ξαναγύρισε στις Καρυδιές να τον βοηθήσει, αλλά ήταν αργά και ο καλός παπάς μας ήταν ήδη «παρέα με το Άγιο Νίκω») ενθυμούμενοι τον καλό και λειτουργό του χωριού μας, παιδάκια εμείς τότε. 

Για τον αεικίνητο Νίκο Κατσαρέα που ανέβηκε στο βουνό από τις δικές του λαγκαδιώτικες διαδρομές, προσκύνησε μετά τον εσπερινό και έφυγε «σαν στοιχειό» μέσα στη νύχτα να γυρίσει στις υποχρεώσεις του. 

Για τους παππούδες και τις γιαγιάδες που ήλθαν μαζί με τα εγγόνια τους και έτρεχαν ξωπίσω τους μήπως κάνουνε τα νιάνιαρα καμιά κουτουράδα. Για τους κοντοσυντοπίτες μας από την Λαγκάδα, το Κουτήφαρι, τη Σβίνα που ήλθαν ξανά στη περιοχή μας ταπεινότεροι των ταπεινών. Για τους μακρινούς συντοπίτες μας τον κύριο Κουκή από το Βαρούσι και κυρία Μεϊμετέα από το Νιοχώρι. Για όλους αυτούς που τηλεφώνησαν στους προσκυνητές και ζήτησαν να ανάψουν ένα κεράκι για λογαριασμό τους.

Για το υπέροχο σούρουπο που αντίκρυσα στο Κάθισμα βλέποντας τη Μάνη μας απ’ άκρη σε άκρη και για το μοναδικό μαγικό πρωινό που αντίκρισα στις πεντέμισι πέρα στα βουνά της Ζίζαλης και του ιστορικού Πολυάραβου.

Για, για, για……. Ένα πλήθος άλλων "ασήμαντων" ίσως περιστατικών που η καθημερινότητα των πόλεων μάς κάνει να μην προσέχουμε.

Για αυτούς που κοινώνησαν μετά από 40 χρόνια και τρέχανε τα μάτια τους ποτάμι.-