ΚΑΡΕΚΛΑΣ

Ο ΚΑΡΕΚΛΑΣ

·         Οοοο γκαρεκλάαας...έτσι άκουσα την φωνή του. Είχα μια καρέκλα παλιά, ψιλοχαλασμένη από την χρήση, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να την φτιάξω. Ο Καρεκλάς...με ξύπνησε περνώντας από το σπίτι μου. "Κύριεεεε", του φώναξα...απορημένος με ρώτησε εξ αποστάσεως "σε μένα μιλάς". Ηλιοκαμένος, ασπρομάλλης και χαρακτηριστικό μουστάκι. Συμφωνήσαμε, κάθισε στα σκαλιά και κατέβασε από τους ώμους του το δέμα, κατάβρεξε με το λάστιχο τα ψαθιά του πήρε την παλιά καρέκλα και την «έγδυσε». Άρχισε το «ντύσιμό» της και δούλευε με πάθος. Ο ιδρώτας έτρεχε από το κούτελο του και νότισε τα ρούχα του. Κάποια στιγμή πήρε  και τα εργαλεία του και συνέχισε μαστορικά το τέλειωμα. Στην αρχή τον ρώτησα  "Τι καφέ θέλετε;"..."ένα ουζάκι έχεις;". Και τσιπουράκι και μεζεδάκι υπήρχε. 

     

Ο κυρ Σταύρος. Φωτό Χρήστος Ν. Ζερίτης

      Το τσιπουράκι το ήπιε όλο κι απ’ το μεζεδάκι πήρε δυο ελίτσες. Καλλιτέχνης λιγόλογος υπάρχει; αν υπάρχει ένας είναι αυτός...είναι ο κυρ-Σταύρος ο Μήτρου, που ζει με την οικογένεια του πίσω από την αγιαΤριάδα, που έχει 3 παιδιά και πολλά εγγόνια, που όλη του τη ζωή την πέρασε "σαν Καρεκλάς", ο πάππος του και ο πατέρας του τού μάθανε τη δουλειά, που βρίσκει το χόρτο απ’ το Αγρίνιο, που γυρίζει καθημερινά όλη σχεδόν την Καλαμάτα με τα πόδια, που «ο πολιτισμός της καρέκλας» τον έχει αφήσει σχεδόν άνεργο, που κάποιοι δεν τον ονοματίζουν «κυρ-Σταύρο» αλλά «πούσαι γύφτο», που θάθελε όλα τα παιδιά της φυλής του να πάνε σχολείο, που δεν θέλει να φύγει απ’ την αγιαΤριάδα γιατί αν πάει στη Μπιρμπίτα  «πως θα έρχεται στην Καλαμάτα με τα πράγματα της δουλειάς του», που είναι σίγουρος πως η γλώσσα των Ρομά θα επιβιώσει, που θα ήθελε να προτείνει στα παιδιά κάποιων σχολείων να  έρθουν σε επαφή με τους τσιγγάνους που ξέρουν την τέχνη της καλαθοπλεκτικής, και του οποίου το αγαπημένο τραγούδι είναι το «ένα, ένα κεραμίδι» με τον τραγουδιστή Γιάννη Κωνσταντίνου..που..που...Ρουφούσα την κάθε λέξη της σοφίας της ζωής του, στις σεμνές απαντήσεις που έδινε στις ερωτήσεις μου. Πόσοι άραγε θα αναζητήσουν τον Καρεκλά στην εποχή μας; Υπάρχει όμως, όπως υπάρχουν ακόμα Γανωματήδες, Σαμαροποιοί και ένα σωρό άλλα επαγγέλματα που νομίζουμε πως χάθηκαν. 

ο κυρ Σταύρος. Φωτό Χρήστος Ν. Ζερίτης

·         Ποίηµα Γιάννη Αλεξίου (διάλεκτος Ρομά Κομοτινής)
 Αµαρί τσχιπ Γεκ τσχιπ πφαλά ασταρέλ αµέν,
 γεκ τσχιπ πφαλά σικαβέλ αµέν οπρά πφου,
η Ροµανί, η µπουτ γκιλαµπα(ν)ντί.
 Ρόντεν Ροµάλεν λακέ όρµπε κα αρακχέν ε ντροµά κάι πφιρνταµούσας,
ρόντεν Ροµάλεν αµαρέ νταντένγκε ροη(ν)νταρντέ γκιλά,
κα ντικχέν ε ντουκχά σαρ γκιλάµπενας,
νάι σας βον πατρά κάι πφουρντάς ζουραλί
µπαλβάλ ντα κάι ουλαντάς λεν.

·         Η γλώσσα µας
 Μια γλώσσα αδέρφια µας κρατάει,
 µια γλώσσα αδέρφια µας δείχνει πάνω στη γη,
η Τσιγγάνικη, η πολύ τραγουδιστή.
Ψάξτε Τσιγγάνοι τις λέξεις της θα βρείτε τους δρόµους που περπατήσαµε,
 ψάξτε Τσιγγάνοι τα µοιρολόγια των προγόνων µας
 θα δείτε τους πόνους πώς τους τραγουδούσανε,
δεν ήταν οι πρόγονοί µας φύλλα που φύσηξε άνεµος δυνατός και τους εσκόρπισε