Αττίλας ΙΙ. Ημέρα 1η. 14 Αυγούστου 1974. Στρατόπεδο ΕΛΔΥΚ.
Όταν ο Σιμίτας κι ο Βαλερτζής, στοιχηματίζοντας για ένα φραπέ, αρπάζουν το πολυβόλο και όρθιοι έξω από το όρυγμα καθηλώνουν το επερχόμενο κύμα των Μεχμετζίκ.
Να πως περιγράφει ο Στρατιώτης της 103 σειράς του Λόχου Διοικήσεως της ΕΛ. ΔΥ. Κ. την επίθεση των Τούρκων, Αστέριος Κυριακόπουλος, από την Λάρισα.
«Ξαφνικά μέσα σε αυτήν την κόλαση συνέβη αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Διακόσιοι και πλέον Τούρκοι από λίγο πιο αριστερά μας όπως βλέπαμε το μακελειό μπροστά μας, άρχισαν να τρέχουν εναντίον μας σαν τρελοί! Δεν τους είχαμε δει αυτούς τους Τούρκους και αιφνιδιαστήκαμε τελείως…. Βλέπαμε τους Τούρκους να έρχονται κατά πάνω μας και ο Βαρελτζής και ο Σιμίτας που ήταν λεβεντόπαιδα δεν ξέρω για ποιόν λόγο σηκώθηκαν όρθιοι στο όρυγμα και άρχισαν να ρίχνουν στους Τούρκους σαν τρελοί!
«Ξαφνικά μέσα σε αυτήν την κόλαση συνέβη αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Διακόσιοι και πλέον Τούρκοι από λίγο πιο αριστερά μας όπως βλέπαμε το μακελειό μπροστά μας, άρχισαν να τρέχουν εναντίον μας σαν τρελοί! Δεν τους είχαμε δει αυτούς τους Τούρκους και αιφνιδιαστήκαμε τελείως…. Βλέπαμε τους Τούρκους να έρχονται κατά πάνω μας και ο Βαρελτζής και ο Σιμίτας που ήταν λεβεντόπαιδα δεν ξέρω για ποιόν λόγο σηκώθηκαν όρθιοι στο όρυγμα και άρχισαν να ρίχνουν στους Τούρκους σαν τρελοί!
Είπα στον Μάριο Βολακάκη «πάει θα μας πιάσουν σαν τα ποντίκια μέσα στα ορύγματα».
Γυρνάω δεξιά μου και βλέπω τον Βαρελτζή και τον Σιμίτα να τους πολεμάνε όρθιοι γυμνοί από την μέση και πάνω. Εν τω μεταξύ το τοπίο ήταν σκοτεινό γύρω –γύρω από τις εκρήξεις γι΄ αυτό και δεν πήραμε χαμπάρι ότι μας είχαν πλησιάσει τόσο πολύ οι Τούρκοι. Και ενώ όλοι οι άλλοι που ήμασταν μέσα στα ορύγματα αιφνιδιαστήκαμε αυτοί οι δύο συνέχιζαν το βιολί τους όρθιοι να ρίχνουν στο κοπάδι των Τούρκων και να ξαναγεμίζουν σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Αψηφούσαν τελείως τον θάνατο….
Η οπισθοχώρηση των Τούρκων εξελίχθηκε σε άτακτη φυγή. Μια βολή άρματος έκοψε στην μέση τον Σιμίτα που πολεμούσε όρθιος με τον Βαρελτζή που την γλίτωσε. Αυτοί οι δύο άνδρες γύρισαν πίσω και τους διακόσιους Τούρκους που έκαναν έφοδο».
Ο Θανάσης Χρυσάφης γράφει πως πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του Σιμίτα, πήγαιναν κάθε χρόνο στο μνημόσυνο οι θετοί γονείς του και η αρραβωνιαστικιά του, έκλαιγαν στο μνήμα του και έριχναν την αγαπημένη του κολώνια "aramis".
Αυτοί ήταν οι Έλληνες κι αυτούς οι Τούρκοι δεν τους νίκησαν ποτέ!
Μαρτυρίες και φωτογραφίες από το βιβλίο του Θανάση Χρυσάφη "οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974. Οι τελευταίοι ήρωες. Θεσσαλονίκη 2014"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου