ΝΕΔΟΥΣΑ ΑΛΑΓΟΝΙΑΣ ΤΑΥΓΕΤΟΥ-ΔΡΩΜΕΝΟ ΕΥΕΤΗΡΙΑΣ-ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ

ΝΕΔΟΥΣΑ ΤΑΥΓΕΤΟΥ

ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ

         Προκαταβολικά ζητώ συγνώμη από τον αναγνώστη διότι θα χρησιμοποιήσω στη διατύπωση των απόψεών μου το αλαζονικό «πρώτο πρόσωπο», και όχι το συνετό «τρίτο», επειδή θέλω να είναι απόλυτα σαφές ότι οι παρακάτω διαπιστώσεις, και αιχμηρές απόψεις, είναι δικές μου.

         Στη Νέδουσα λοιπόν και φέτος όλα έγιναν καθώς έπρεπε να γίνουν. Με σύμμαχο τον καλό καιρό έγιναν όλες οι τελετουργικές πράξεις, που θα εξασφαλίσουν την ευετηρία του χωριού και αυτό το χρόνο. Στο χωριό αυτό, όπου η λέξη Αποκριά ούτε καν προφέρεται. Μόνο εννοείται, αόριστα, σα χρονική στιγμή. Κι αυτό διότι οι άνθρωποι δεν νιώθουν την αστική νοοτροπία περί αποκριάτικου ξεφαντώματος και συναφή κουραφέξαλα.

         Δεκατρία χρόνια συμμετέχω με διπλή ιδιότητα. Αυτή του συνεορταστή και αυτή του παρατηρητή. Με την πρώτη ιδιότητα θεωρώ ότι ακόμη ΤΕΛΩ ΥΠΟ ΜΥΗΣΗ . Είμαι σίγουρος ότι την ψυχή των Νεδουσαίων δε θα τη φτάσω ποτέ. Και όχι μόνο των παλιών αλλά και των νέων. Οι παλιοί που κράτησαν το ΔΡΩΜΕΝΟ ΑΛΩΒΗΤΟ, οτιδήποτε έκαναν ήταν σα να έβγαινε από την ψυχή τους, κληρονομικά, και το έκαναν σωστά, με μέτρο και στα πλαίσια της λειτουργικότητας των ιεροπραξιών. Λειτουργούσαν και λειτουργούν μπολιασμένοι από την παραδοσιακή κληρονομικότητα που υπάρχει στο DNA τους. Το ίδιο διαπιστώνω πως συμβαίνει και με τα νέα παιδιά (τα Νεδουσάκια), που φέτος πήραν μέρος. Είδα 18χρονα και 20χρονα που λειτουργούσαν και συμπεριφέρονταν με ωριμότητα 50χρονου, και πουθενά δεν παρεκτράπηκαν (θα εξηγήσω αναλυτικά πιο κάτω).

          Όμως …φέτος συνέβησαν περιστατικά τα οποία αν δεν καυτηριαστούν θα γίνουν απόστημα και θα αφορμίσουν. Όταν λέμε ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΝΕΔΟΥΣΑΣ δεν εννοούμε με τη λέξη «καρναβάλι» το ίδιο πράγμα που εννοούν οι αστοί. Δηλαδή εδώ δεν έχουμε συμμετοχή συλλόγων, συγκροτημάτων, μαζορετών, του βασιλιά καρνάβαλου που τον σέρνουν υπερμεγέθη τζιποειδή και τρακτέρ. Δεν έχουμε αλαλάζοντες συμμετέχοντες, που ετοιμάζουν τη στολή τους όλο το χρόνο και συσκέπτονται με τους ομοίους τους για τον τρόπο που θα ξεχωρίσουν από τους άλλους «ομοίους τους». Δεν «γλεντάμε ξέφρενα» ένα διήμερο (λες και τις άλλες μέρες του χρόνου οι αστοί δεν γλεντάνε και περιμένουνε τις Απόκριες). Δεν έχουμε να κάνουμε με θεατές. Δείτε φωτογραφίες από καρναβαλικές εκδηλώσεις του νομού μας. Πολιτικοί και πολίτες κάθονται θεατές και γελούν, υποτίθεται, και διασκεδάζουν, ξανά υποτίθεται, και λένε από μέσα τους (οι πολιτικοί εννοείται) «άντε ρε τελειώστε να πάμε και αλλού να βγάλουμε την υποχρέωση», και φοράνε ψάθινα καπελάκια αλλά Μωρίς Σεβαλιέ και καουμπόικα αλλά Ίστγουντ. Και οι πολίτες βαριούνται και βρίζουνε από μέσα τους το Δήμαρχο που δεν έφερε βραζιλιάνες χορεύτριες (όχι πως το ίδιο δεν κάνουνε και κάποιοι άλλοι), και παίρνουνε τη κυρά τους αλα μπρατσέτα (να τους δει κι ο κόσμος), και αγοράζουνε στα παιδιά τους μπαλόνια με αέριο, για τα αμπολίσουνε στον ουρανό, κι εκείνα να πετάξουν και μετά αφού σπάσουν, να πέσουνε στη θάλασσα, να τα φάνε τα πλάσματά της και να πεθάνουνε.

         Στη Νέδουσα όμως.  Εδώ έχουμε να κάνουμε με ΔΡΩΜΕΝΟ. Σύμφωνα με τον ορισμό της λέξης (είχε την καλοσύνη να μου δώσει την χειρόγραφη ερμηνεία της λέξης από τον κ. Μερακλή, ο κ. Αικατερινίδης στις 31.1.2007) «το δρώμενο είναι μια παραστατική εκδήλωση, μια απλή η περισσότερο σύνθετη τελετουργική πράξη, που αρχικά περιείχε και μια λατρευτική διάσταση-σε μεταγενέστερες μορφές αυτή δεν ήταν οπωσδήποτε αναγκαία-τελείται με την καταρχήν συλλογική συμμετοχή ή κατάφαση μιας κοινότητας ή ομάδας και επιδιώκει την πραγματοποίηση ενός σκοπού-ο οποίος διαφέρει ανάλογα με τη φάση πολιτισμού της ομάδας». 

Αροτρίοση.Φωτό Γιάννης Παπαδόπουλος 10.3.1997

         Σύλλογος μόνο ένας υπάρχει, αυτός που ψυχικά συνδέει του Νεδουσαίους. Συγκρότημα μόνο ένα υπάρχει, ο ΘΙΑΣΟΣ των μεταμφιεσμένων-μουντζουρωμένων που αποτελείται από μυημένους και από αμύητους (φτάνει αυτοί που θέλουν να μυηθούν να ακολουθούν με σεβασμό, και  ΜΟΝΟ να ακούνε και να βλέπουν). Καρνάβαλοι όλοι είναι, και «βλαχαδερά» και «μασκαράδες». Το μεγαλύτερο τζιπ είναι το ΑΛΕΤΡΙ και πανέμορφες «μαζορέτες» όλες οι κοπέλες του χωριού, και μη, που βοηθούν στην οργάνωση και στη διατήρηση του Δρωμένου. Εδώ υπάρχει αυτοσχεδιασμός στο ντύσιμο, κανείς δεν προγραμματίζει τίποτα, εδώ δεν γλεντάμε, μόνο ιερουργούμε, και απολαβή μας είναι η έκσταση και η ψυχική ανάταση. Εδώ δεν υπάρχουν θεατές μόνο συμποσιαστές και συνεορταστές. Εδώ οι άνθρωποι «γονιμοποιούνται» μόνο με το μουντζούρωμα και όχι με γλουτούς νοτιοαμερικάνικους «των νοτίων προαστίων του άστεως».

         Αναγκάζομαι να αναφέρω κάποια περιστατικά που πολύ με στεναχώρησαν φέτος (ευτυχώς που υπήρξαν άλλα που με χαροποίησαν). Ο λόγος που το κάνω είναι για να καταλάβουν αυτοί που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο, ΟΤΙ ΤΟ ΔΡΩΜΕΝΟ ΤΗΣ ΝΕΔΟΥΣΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ -ΚΑΙ ΜΟΝΟ- ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ. ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ. ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΕΚΕΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΜΙΑΣ ΜΥΗΣΗΣ (που ποτέ ίσως να μην ολοκληρωθεί) ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΑΛΟΓΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ. (λ.χ. Να πάω επισκέπτης κάπου και να θέλω να επιβάλω στον οικοδεσπότη, τους δικούς μου κανόνες φιλοξενίας).

Περιστατικό 1^ο: Στις 10.2.07 μου τηλεφώνησε μια κυρία από την Αθήνα δηλώνοντάς μου ότι είναι γραμματέας ενός ορειβατικού συλλόγου, και μου ζήτησε πληροφορίες για το Δρώμενο της Νέδουσας, διότι επρόκειτο, λέει, να επισκεφτούν το χωριό τη Καθ. Δευτέρα 50 περίπου ορειβάτες. Της είπα μερικά στοιχεία και η συζήτηση κατέληξε στην απαίτηση της εν λόγω κυρίας,  «κρατήστε φαγητό για 50 άτομα γιατί θα έρθουμε κατά το μεσημέρι». Βέβαια η απάντηση ήταν ανάλογη με την απαίτηση. Το Δρώμενο της Νέδουσας δεν είναι μανάβικο να πηγαίνει «τα ψώνια κατ’ οίκον», στους κατ’ ευφημισμόν καλούς πελάτες. Δεν μας χρειάζονται πελάτες.

Περιστατικό 2ο: Κυριακή 18.2.07 το πρωί μου τηλεφώνησε ένας κύριος, μου δήλωσε την δημοσιογραφική του ιδιότητα, και με στόμφο το όνομά του και τον ραδιοφωνικό σταθμό του (φίρμαααα), και μου ζήτησε να του πω λίγα λόγια για το «Καρναβάλι του Ταϋγέτου» (sic). Αντιπαρήλθα με κόπο το θυμό για το αγενές της ώρας, την προσβολή για τη λάθος ονομασία του συζητούμενου θέματος, και για λίγα λεπτά αναφέρθηκα στα στοιχεία του Δρωμένου. Ο κ. δημοσιογράφος με άφησε να μιλώ και αυτός άκουγε; και ηχογραφούσε. Αφού του είπα εν συντομία αυτά που θεωρούσα βασικά, μου λέει, «καλά όλα αυτά αλλά πέστε μου και ποια συγκροτήματα έχετε καλέσει». Η αγωγή μου με έσωσε. Θυμάμαι μόνο (δηλαδή η γυναίκα μου γιατί εγώ από την τσαντίλα μου ούτε θυμόμουνα τι του είπα) ότι «λυπάμαι πολύ διότι δεν καταλάβατε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ιερές πράξεις και όχι με Πάτρες και Μοσχάτα. Εδώ γίνονται τελετές που έφτασαν στο σήμερα από την προ-Διονυσιακή περίοδο και εσείς με ρωτάτε αν θα καλεστούν (τσάμπα) σαμπαχορεύτριες».

Περιστατικό 3^ο : Κάθε χρόνο βλέπω πολλούς γνωστούς τη Καθ. Δευτέρα στη Νέδουσα. Αρκετοί από αυτούς συμμετέχουν με σεμνότητα και σεβασμό στις τελετές (ένας από αυτούς ο κυρ-Μανώλης ο Καρακαιδός, παράδειγμα προς μίμηση για την αγάπη και το σεβασμό που δείχνει σε όλα. Και εμείς τον αγαπάμε και τον θέλουμε κάθε χρόνο μαζί μας). Κάποιοι άλλοι έχουν μπερδέψει τις προσωπικές τους απόψεις με τις τελετές της Νέδουσας. Για να το ξεκαθαρίσουμε. Στην Νέδουσα δεν γίνεται σύναξη ατόμων με κάθε είδους ιδιαιτερότητες. Και κυρίως δεν γίνεται σύναξη ατόμων που θέλουν να «διακριθούν» (καλοπροαίρετα το γράφω), και να δείξουν το τι παραπάνω μπορούν να κάνουν. Όταν λοιπόν άκουσα κάποιους, στην τελετή του Αγερμού, να τραγουδούν χορωδιακά «φτιαγμένα σατιρικά τραγούδια» διαβάζοντας χειρόγραφο κείμενό τους, συγκλονίστηκα. Αμέσως ανακάλεσα στη μνήμη μου το δίλημμα που μου έθεσε ο καθηγητής κ. Μιχάλης Μερακλής, όταν του απεκάλυπτα, το 1997, την ύπαρξη του Δρωμένου. Μου είπε «πρόσεξε παιδί μου, αν αυτό που ανακάλυψες πάρει δημοσιότητα μπορεί να αλλοιωθεί, αν δεν πάρει δημοσιότητα μπορεί να χαθεί». Με τη σύμφωνή του γνώμη και την αμέριστη συμπαράστασή του προχώρησα στη δημοσιοποίησή του Δρωμένου. Όμως….τραγικό για μένα, και για τους Νεδουσαίους, είναι να «προσπαθούν» (ακούσια, το γνωρίζω καλά) κάποιοι να δημιουργήσουν «τεχνητή παράδοση». Έκανα ευγενική παρατήρηση (με τη σύμφωνη γνώμη των Νεδουσαίων) στον ένα εκ των 3 ατόμων που είχαν «παρεκτραπεί» και έτσι σταμάτησαν τη βεβήλωση. Δεν θα διεκδικήσω ποτέ ρόλο «χωροφύλακα», όμως (πάντα σε συνεννόηση με τα παιδιά της Νέδουσας) ποτέ δε θα  πάψω να «επιτηρώ» τους «φερτούς», τους «ξένους» (κι εγώ ένας από αυτούς είμαι), για να μη λαβώσουν άθελά τους (από την υπερβολική αγάπη τους, το ξέρω)  το κορμί της πολυαγαπημένης μας Νέδουσας και του Δρωμένου της. Λοιπόν φίλοι κανείς εδώ δεν «φτιάχνει» τραγούδια. Εδώ τα τραγούδια λέγονται, είναι έτοιμα από την προηγούμενη φάση της πολιτιστικής ζωής. Τα περισσότερα είναι καταγραμμένα. Που; Στη λαϊκή μνήμη βέβαια. Την παραμονή (την Κυριακή της Τυρινής δηλαδή) δυσκολεύονται να τα θυμηθούν. Το πρωί της Καθ. Δευτέρας η λαϊκή μνήμη τα απελευθερώνει και τραγουδιούνται όλη τη μέρα. Δεν χρειάζεται να τα έχετε γραμμένα για να τα τραγουδάτε. Να τα μάθετε. Αν δημιουργηθούν τραγούδια εξαρτάται ΜΟΝΟ από τις συνθήκες και από τους Νεδουσαίους.

Περιστατικό 4^ο : Έτσι στα καλά καθούμενα βρεθήκανε στην πορεία του Αγερμού 3 άτομα, μεταμφιεσμένοι με κλοουνίστικα ρούχα, και με μουτσούνες που παρέπεμπαν σε Πατρινές χαριτωμενιές. Στην ευγενική μου υπόδειξη «βγάλτε τη μάσκα και μουντζουρωθείτε, σας παρακαλώ» αδιαφόρησαν και συνέχισαν να περπατούν ανάμεσά μας, παραφωνία και ασχήμια συνάμα, που μας στεναχώρησε όλους. Αδιαφορήσαμε. Αργότερα είδα τον ένα εκ των τριών ατόμων να έχει βγάλει τη μάσκα του, να έχει ελαφρώς μουντζουρωθεί, και να κουβαλάει το πούργι με τα φιλέματα των νοικοκυραίων (βαριά και σημαντική προσφορά). Το σχόλιο που μπορεί να γίνει είναι ότι αυτοί που θέλουν να έρθουν στη Νέδουσα και να πάρουν μέρος στις τελετές πρέπει να συμπεριφέρονται ανάλογα. Στον Αγερμό, και σε καμιά άλλη στιγμή βέβαια, δε φοράμε αστικές μάσκες, γι αυτό υπάρχει το ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΩΜΑ και σαν πράξη και σαν ΤΕΛΕΤΗ. Τα ρούχα πρέπει να είναι παλιά ή και σύγχρονα, και να είναι συναφή με τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα της ημέρας. Οι υπερβολές επιτρέπονται, πάντα σε συνάρτηση με τη στιγμή και το πνεύμα. Δηλαδή δεν είναι άστοχο στην ΚΗΔΕΙΑ να φοράει κάποιος κόκκινα ρούχα, η στο ΓΑΜΟ μαύρα. Είναι η μέρα του ανάποδου κόσμου, φτάνει μέσα μας να ξέρουμε και το γιατί. Εξ άλλου η υπερβολή στην ενδυματολογική επιλογή είναι προσωπικό θέμα. Αξία έχει, σε αυτή την επιλογή, και η πρόθεση του αυτοεξευτελισμού, του αυτοδιασυρμού, της αυτοταπείνωσης. Σκοπός της το χτύπημα του καθωσπρεπισμού, της αλαζονείας, της ματαιοδοξίας. Μερικές φορές νομίζουμε πως είμαστε ή γίναμε «κάποιοι», και σηκώνουμε πολύ ψηλά τη μύτη. Σκόνη της σκόνης, που λέει  κι ο Τσιφόρος, είμαστε και χρειαζόμαστε τα χαστούκια μας για να συνέλθουμε. Ένα χαστούκι δυνατό στο «εγώ», είναι να έχει κάποιος το θάρρος να αυτοεξευτελιστεί δημόσια, με την ενδυματολογική του επιλογή. Έτσι πετυχαίνει την ΚΑΘΑΡΣΗ και τον εσωτερικό επαναπροσδιορισμό του.

         Αυτά που με χαροποίησαν πολλά. Τα  κυριότερα είναι :

         -Η συμμετοχή των παιδιών από τη Νέδουσα. Των εφήβων  και των λίγο μεγαλύτερων. Που ακολούθησαν με σοβαρότητα τον Αγερμό, που κουβάλησαν το πολύ βαρύ πούργι, που μουντζούρωναν τους επισκέπτες με σεβασμό, με μέτρο και αξιοπρέπεια. Που ντύθηκαν Τραγιά και είχαν τον αυτοέλεγχο για αποφυγή ατυχήματος, αλλά έδρασαν και σαν αφηνιασμένα. Που πήραν μέρος στις υπόλοιπες τελετές με σεβασμό και μέσα στο πνεύμα της κάθε πράξης, παρακολουθώντας τους παλιούς και αντιγράφοντας τις συμπεριφορές τους.

        -Το ότι μετά από πολλά χρόνια έγινε ο «φόνος» του γαμπρού. Έλεγε ο καθηγητής κ. Μερακλής το 2001, στην ομιλία του στο Πνευματικό κέντρο Καλαμάτας, σχετικά με το πώς σκέφθηκε για το Δρώμενο της Νέδουσας, όταν ο υπογράφων του ανακοίνωσε την ύπαρξή του, «….τον ενθάρρυνα αμέσως χωρίς να επηρεαστώ αρνητικά από κάποιες αναπόφευκτες πλέον μορφολογικές υπερβολές και ένα αυτοσχεδιαστικό φόρτο, ακόμα και από κάποιες οργανικές αρρυθμίες (π.χ. ο νεκρός πρέπει να είναι νιόπαντρος, όχι κάποιος τρίτος, γιατί η σκηνή του γάμου, του θανάτου και της ανάστασης αποτελούν ένα οργανικό σύνολο……).» Το ότι υπάρχει «φόνος», του «γαμπρού», στο Γάμο, για να ερμηνευτεί η ύπαρξη, του ίδιου, σα «νεκρού» και να γίνει Κηδεία, το γνώριζα γιατί μου το είχαν πει οι κ.κ. Μερακλής και Αικατερινίδης. Δεν είχα όμως πει τίποτε στους Νεδουσαίους διότι πίστευα ότι ποτέ, στην εξελικτική πορεία του Δρωμένου στη Νέδουσα, δεν είχε γίνει «φόνος», και θεωρούσα σωστό να μη τους δώσω αφορμή για να κάνουν κάτι που ποτέ δεν είχαν κάνει. Όμως πέρυσι, το Μάιο του 2006, σε σύναξη (τραπέζωμα στο σπίτι του μπαρμπα-Νικήτα Μπατσικούρα) στη Νέδουσα, ο εγγονός του Βασίλης Βεργινάδης 22 χρονών και ο ξάδελφος του Βασίλης Βεργινάδης 28 χρονών, μου ανακοίνωσαν πως του χρόνου, δηλ το 2007, θα έκαναν το «φόνο» του γαμπρού γιατί γινότανε και παλιά. Η έκπληξή μου και η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη, γιατί βρέθηκε ο χαμένος (ανύπαρκτος νόμιζα) κρίκος της αλυσίδας που θα έκανε το Δρώμενο τέλεια δομημένο. Πράγματι έμαθα ότι την τελευταία φορά που έγινε «φόνος» ήταν πριν 20 χρόνια περίπου και τον «έκαναν» οι Κώστας Σούμπλης και Γιάννης Ηλιόπουλος. Φέτος λοιπόν ο «φονιάς» ήταν ο Παναγιώτης Μπατσικούρας. Έτσι λοιπόν και οργανικά όλα πήγαν τέλεια.

         -Η «αυτοθυσία» των πρωτεργατών του καρναβαλιού Νικήτα Βεργινάδη, Γιάννη Ηλιόπουλου και Βασίλη Βεργινάδη, οι οποίοι αφιέρωσαν τη μέρα τους, ο μεν πρώτος στην εξυπηρέτηση των επισκεπτών οι δε άλλοι στη φλογέρα και στο νταούλι, για να χορέψει και να διασκεδάσει ο κόσμος, και άφησαν κατά μέρος τη δική τους ευχαρίστηση και συμμετοχή.

         -Τα  πολλά νέα ξένα παιδιά που πήραν μέρος, και ήταν προσεχτικά και σοβαρά έχοντας πάντα την αμφιβολία αν ο, τι κάνουν το κάνουν σωστά (μερικά με ρώταγαν κιόλας). Τους λέω μόνο τούτο : Παιδιά όλοι τελούμε υπό μύηση. Έχουμε χρόνια (εσείς κυρίως) μπροστά μας. Κάποια στιγμή θα γίνουμε (ελπίζω) Νεδουσαίοι στη ψυχή.

         -Η έλλειψη τρανταχτών επισήμων, διότι εκτός από το ότι θα βρισκόντουσαν σε δύσκολη θέση να «υποκριθούν» πως διασκεδάζουν, αν πράγματι δεν διασκέδαζαν, θα μπορούσε, μια και η μέρα και ο χώρος και ο τόπος το επιτρέπει, κάποιος «μασκαράς» να βρει αφορμή να  τους γελοιοποιήσει  και να τους «καβαλήσει». {Πληροφοριακά αναφέρω ότι για πολλά χρόνια,  τα παλιότερα χρόνια, μια γιαγιά «καβάλαγε» στην πλάτη, την Καθ. Δευτέρα, για να τον εξευτελίσει, όποιον «επίσημο» (πολιτικό, δήμαρχο ή όργανα της τάξης) ερχότανε στο Καρναβάλι}. Σε αυτούς δεν περιλαμβάνω (στους επίσημους δηλαδή) τον κ. Νίκο Μπασακίδη που βρέθηκε, απλός μέσα στους απλούς και συνειδητός συνεορταστής.

         Φίλοι Νεδουσαίοι σας ευχαριστούμε για τη χαρά που κάθε χρόνο μας δίνετε. Σας ευχαριστούμε που μας δέχεστε και μας τιμάτε με τη φιλία σας. Και του χρόνου.-

Χρήστος Νικολάου Ζερίτης

23.2.2007