Φωτογραφία ομάδα Βόλεϊ, Δωρεά στον Σύλλογο,από τον Τάσο Θεόδ.
Μισέρο, εγγονού του αείμνηστου προέδρου Τάσου Μισέρου. Είναι φωτογραφία του
1931 και τα ονόματα των εικονιζομένων είναι γραμμένα από το ίδιο χέρι που έχει
διασώσει όλες τις φωτογραφίες που υπάρχουν στο Μουσείο του Μεσσηνιακού,
γράφοντας ονόματα και χρονολογίες.Πιθανολογώ πως αυτό πρέπει να συνέβη μεταξύ
των ετών 1925-1935 που πρόεδρός του Μεσσηνιακού ήταν μια σπουδαία πνευματική
μορφή της Καλαμάτας, ο λογοτέχνης, δικηγόρος και πολιτικός Παναγιώτης Αποστόλου Σάλμας, ο
οποίος υπήρξε και δήμαρχος Καλαμάτας.
Στο ανέκδοτο βιβλίο του αείμνηστου Δημητρίου (Τάκη) Χιουρέα-σχετικό με τον Μεσσηνιακό και την παρουσία του-γράφονται τα παρακάτω και ερμηνεύουν την αθλητική δράση και τις ικανότητες των ιστορικών αθλητών της φωτογραφίας:
Στο ανέκδοτο βιβλίο του αείμνηστου Δημητρίου (Τάκη) Χιουρέα-σχετικό με τον Μεσσηνιακό και την παρουσία του-γράφονται τα παρακάτω και ερμηνεύουν την αθλητική δράση και τις ικανότητες των ιστορικών αθλητών της φωτογραφίας:
"Βόλεϊ : Από τα ομαδικά
αθλήματα, εκτός από το ποδόσφαιρο, άνθιση γνώρισε το βόλεϊ. Αγαπήθηκε πολύ από
του μαθητές και μετά το μάθημα της Γυμναστικής ή σε ελεύθερες ώρες, χωριζόμαστε
σε ομάδες και παίζαμε. Τα παιχνίδια γίνονταν σε φιλική-ανταγωνιστική ατμόσφαιρα
με έπαθλα για τους νικητές τα "λουκούμια", μέσα σε επιδοκιμασίες και
αποδοκιμασίες των θεατών, μαθητών που μετείχαν ενεργά στην "πλάκα".
Όμως γίνονταν και σχετικά επίσημοι αγώνες, κατ' αρχάς μεταξύ των Σχολείων Μ.
Εκπαίδευσης και κατόπιν και με τη συμμετοχή Σωματείων. Τους αγώνες αυτούς τους
θυμάμαι γιατί μετείχα κι εγώ ως παίκτης στις αντιπροσωπευτικές ομάδες του
Λυκείου τόσο στο βόλεϊ, όσο και στο ποδόσφαιρο και στον "Μεσσηνιακό".
Από τους παίκτες που διακρίνονταν σημειώνω τους παρακάτω: Γαλανόπουλος Γ., ήξερε καλό βόλεϊ που το είχε μάθει στο "Λεόντειο Λύκειο" της Αθήνας ως μαθητής . Ήταν ψηλός και κάρφωνε όπως καρφώνουν σήμερα, δηλαδή χτυπούσε τη μπάλα ("κόπανο" τον λέγαμε) ενώ εμείς είχαμε συνηθίσει να την πιάνουμε τη μπάλα στον αέρα και σύγχρονα να καρφώνουμε ("πιαστά" όπως λέγεται στην αθλητική γλώσσα). Ένας τέτοιος καρφωτής ήταν ο ψηλός και παχύς Βασ. Αλεξόπουλος ("μπλατσάρας"), καλός πασαδόρος ήταν ο Τάκης Ταρσούλης, άλλοι παίκτες ήσαν ο Παπακώτσης Σπ., Μπιζίμης Ιω., Δημόπουλος Ν., ήταν και ποδοσφαιριστής του "Μεσσηνιακού", Παπαδόγιαννης Θεοδ. κ.α."
Από τους παίκτες που διακρίνονταν σημειώνω τους παρακάτω: Γαλανόπουλος Γ., ήξερε καλό βόλεϊ που το είχε μάθει στο "Λεόντειο Λύκειο" της Αθήνας ως μαθητής . Ήταν ψηλός και κάρφωνε όπως καρφώνουν σήμερα, δηλαδή χτυπούσε τη μπάλα ("κόπανο" τον λέγαμε) ενώ εμείς είχαμε συνηθίσει να την πιάνουμε τη μπάλα στον αέρα και σύγχρονα να καρφώνουμε ("πιαστά" όπως λέγεται στην αθλητική γλώσσα). Ένας τέτοιος καρφωτής ήταν ο ψηλός και παχύς Βασ. Αλεξόπουλος ("μπλατσάρας"), καλός πασαδόρος ήταν ο Τάκης Ταρσούλης, άλλοι παίκτες ήσαν ο Παπακώτσης Σπ., Μπιζίμης Ιω., Δημόπουλος Ν., ήταν και ποδοσφαιριστής του "Μεσσηνιακού", Παπαδόγιαννης Θεοδ. κ.α."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου